Ερχεται το καλοκαιράκι...... ελπίζω !!!!!

Διακοπές σε ξενοδοχείο....... ;;;;;;;;

Πρωινό – Η κάθοδος των μυρίων

Το πρωινό υποτίθεται ότι είναι και έτσι θα έπρεπε να είναι,  το σημαντικότερο γεύμα της ημέρας, αφού σου δίνει την απαραίτητη ενέργεια για να αντιμετωπίσεις την κούραση των επομένων ωρών. Βέβαια στην Ελλάδα το πρωινό είναι μάλλον απαξιωμένο, αφού οι περισσότεροι εργαζόμενοι πίνουν ένα καφέ στο πόδι και φεύγουν άρον άρον για τη δουλειά. Το 9 με 5 δεν ισχύει επομένως για να πάρεις ένα αξιοπρεπές πρωινό θα πρέπει να σηκωθείς απ τα μαύρα χαράματα για να ετοιμάσεις ότι χρειάζεται, πράγμα αδύνατο,  αφού και το κάθε λεπτό ύπνου είναι κάτι περισσότερο από απαραίτητο. Επομένως  πρωινό στην καθημερινότητα γιοκ.

 Όμως τα ξενοδοχεία λειτουργούν με διαφορετική λογική. Ξέρουν ότι προσφέροντας ένα πλούσιο πρωινό δημιουργούν στον  πελάτη  την ψευδαίσθηση ότι κάνει κάποιου είδους απόσβεση. Η απόσβεση είναι ευθέως ανάλογη των ποσοτήτων   που καταναλώνονται στη διάρκεια του πρωινού. Είναι γνωστό το φαινόμενο του πελάτη ζογκλέρ, που ισορροπεί σε ένα πιάτο μεσαίου μεγέθους τρομακτικές ποσότητες εδεσμάτων διαφορετικών μεταξύ τους και μάλιστα καθ ύψος. Αυγά, βούτυρα, μαρμελάδες, λουκάνικα, ψωμί, φρυγανιές, κεικ και φρούτα σε ένα μοναδικό πύργο της Πίζας που όμως περιέργως πως δεν ανατρέπεται με τίποτε.

Τις περισσότερες φορές η διαδικασία του πύργου της Πίζας  επαναλαμβάνεται και για δεύτερη φορά κατά τη διάρκεια του ίδιου πρωινού. Ιδιαίτερα,  αν το πακέτο είναι ημιδιατροφή που προβλέπει δείπνο αντί για γεύμα. Σ αυτή την περίπτωση των φρονίμων τα παιδιά αφού φάνε δύο πρωινά μέχρι σκασμού,  παίρνουν ένα τρίτο πρωινό στην τσάντα. Κυρίως αλλαντικά, τυριά, και φέτες ψωμιού που θα παίξουν το ρόλο του μεσημεριανού γεύματος υπό μορφή άψητου τοστ.

Άλλο αξιοπερίεργο φαινόμενο είναι η όρεξη όλων αυτών που κατεβαίνουν για πρωινό και μάλιστα όπως προείπαμε από ανθρώπους που συνήθως δεν παίρνουν ποτέ πρωινό.  Είναι απίστευτη η χωρητικότητα που έχει το ανθρώπινο στομάχι και κυρίως η αντοχή που επιδεικνύει  σε συνδυασμό από παράταιρα φαγώσιμα. Γιαούρτι, λουκάνικα, κορν φλέικς,  αυγά, φρούτα, φρυγανιές, μαρμελάδες, μπέικον, κομπόστες  όλα μαζί και βέβαια μια θάλασσα καφέ, με γλυκαντικό πάντα, γιατί η ζάχαρη παχαίνει ! ! ! !

Αν κάποιο ξενοδοχείο βέβαια κάνει το πείραμα να μειώσει την τιμή της διαμονής αλλά να μην προσφέρει πρωινό παρά μόνο με εξτρά χρέωση  είναι κάτι περισσότερο από βέβαιο πως το εστιατόριο το πρωί θα είναι άδειο ή με ελάχιστους πελάτες. Ποιος είπε ότι το τζάμπα πέθανε.

Η καλύτερη  ώρα για να πάρει κανείς πρωινό σε ξενοδοχείο είναι την ώρα που ανοίγει το εστιατόριο. Γύρω στις 7.30 με 8.

Εκείνη την ώρα, πέρα από κάποιους συνταξιούχους που δεν έχουν ύπνο και αυτούς που αποχωρούν μέσα στη μέρα γιατί τελείωσε η διαμονή τους αλλά δικαιούνται πρωινό,  η αίθουσα δεν έχει άλλους θαμώνες, οπότε μπορείς να πάρεις πρωινό με άνεση, ησυχία και κυρίως, χωρίς συνωστισμό.

Μετά από κάποια ώρα, κυρίως γύρω στις 9 αρχίζει η κάθοδος των μυρίων. Συν γυναιξί και τέκνοις οι πελάτες του ξενοδοχείου κατεβαίνουν στην αίθουσα με άγριες διαθέσεις προκειμένου να εξαφανίσουν ότι υπάρχει στους μπουφέδες με τις τεχνικές ζογκλέρ που αναφέραμε παραπάνω. Επειδή η κοινωνία των ξενοδοχείων είναι καθαρά ταξική με τη δική της έννοια,  κατεβαίνουν, κατ αρχήν  η Οικογενειακή τάξη μέλη της οποίας είναι  η Αγία οικογένεια, η οικογένεια Τραμπάκουλα, για τους οποίους θα διαβάσετε πιο κάτω, με τα παιδιά απ το χέρι ή με παιδικά καροτσάκια με μισοκοιμισμένα μωρά  και μετά η Συνταξιουχική τάξη δηλαδή ομάδες ζευγαριών συνταξιούχων, όπως ο στρατηγός κύριος Ευάγγελος συνταξιούχος της χωροφυλακής  με την κυρία Ασπασία οικοκυρά, παρέα με τον κύριο Θωμά   συνταξιούχο της ΔΕΗ με την κυρία Ευσταθία συνταξιούχο της Αγροτικής, τον κύριο Σπύρο, συνταξιούχο Μηχανολόγο με την κυρία Ελισσάβετ δασκάλα μουσικής και βέβαια η κυρία Τζένη με τον κύριο Άλκη καθώς και άλλα ζευγάρια μαζί, για τα οποία θα διαβάσετε αναλυτικά παρακάτω. Η πρώτη τάξη (οικογενειακή) ασκείται με ιδιαίτερη επιτυχία  στη ζογκλερική τέχνη,  ενώ η άλλη τάξη (συνταξιουχική) λόγω κάποιων προβλημάτων υγείας αρκείται σε φρυγανιές με λίγη μαρμελάδα, δυο φρούτα, ίσως κανένα βραστό αυγό, και ένα φλυτζάνι καφέ με ζαχαρίνη.

Τα παδιά του πρωινού                          

Τα παιδιά έχουν μια δική τους λογική και συμπεριφορά κατά τη διάρκεια του προγεύματος. Γεμίζουν τα πιάτα με τα πάντα, γνωρίζονας εκ των προτέρων ότι δεν θα τα φάνε,  ξεφωνίζοντας και αλαλάζοντας  και τρέχοντας πέρα δώθε ανάμεσα σε κόσμο και τραπέζια και αδειάζοντας τα μισά φαγώσιμα στο πάτωμα. Είναι συνηθισμένο  το φαινόμενο γονιών κυρίως πατεράδων γιατί οι μανάδες εκείνη την ώρα ταίζουν τα μωρά,  να βουτάνε τους μικρούς ταραξίες απ το μπράτσο πριν καταστρέψουν την αίθουσα και να τους καθίζουν στην καρέκλα με το ζόρι μπροστά σε ένα ποτήρι γάλα που πεισματικά αρνιούνται να πιούν. Βέβαια τελικά το πίνουν έστω και με το ζόρι, φυσικά μετά απ τον πετυχημένο εκβιασμό, ή το πίνεις, η βλέπεις τη θάλασσα από μακριά.

Μετά το πρωινό.  - Χώνευση.

Η διαδικασία της χώνευσης κατά τη διάρκεια των διακοπών διαρκεί περίπου μια ώρα άντε  το πολύ δύο ώρες παρά τα όσα λένε οι γιατροί για πλήρες τρίωρο πριν το κολύμπι. Ειδικά μετά από αυτό το τρομακτικό πρωινό θα έπρεπε η χώνευση να διαρκεί τουλάχιστον 4 με 5 ώρες. Αλλά τότε θα χάσουμε το πρωινό μπάνιο. Οπότε κάνουμε μια έκπτωση στις ώρες χώνευσης (ελα μωρέ τώρα, πρωινό είναι δεν σκάσαμε κιόλας) και κανα δυο ώρες μετά το πρωινό ξεκοίλιασμα , επιδεικνύουμε τις κολυμβητικές μας ικανότητες στην παραλία ή την πισίνα με αυξημένο ρίσκο βεβαίως.

Περί πισινών  – Το σύνδρομο του Ξέρξη

Οι πισίνες είναι η εναλλακτική λύση σε περίπτωση είτε πλήρους έλλειψης θάλασσας, είτε κακοκαιρίας. Άλλες με γλυκό κι άλλες με θαλασσινό νερό, ανακυκλούμενο,  χλωριωμένο για λόγους υγιεινής άλλες με πλακάκια κι άλλες βαμμένες γαλάζιες, αποτελούν  κυρίως τον παράδεισο των παιδιών και την κόλαση των υπολοίπων.  Εκεί οι μικροί βελζεβούλ μπορούν να βγάλουν τα απωθημένα τους να βουτήξουν να παίξουν και βέβαια να βγάλουν κυρίως από μέσα τους το σύνδρομο του Ξέρξη. Ανεξάρτητα αν τα περισσότερα δεν έχουν καν γνώση ιστορίας με το γνωστό μαστίγωμα της θάλασσας από της ορδές του Ξέρξη, για κάποιο ανεξήγητο λόγο η πιτισικαρία δέρνει αλύπητα το νερό με όλα τα μέρη του σώματος της ιδίως δε με το στήθος κι την κοιλιά. Ο ανηλεής ξυλοδαρμός συνοδεύεται από αλαλαγμούς και ουρλιαχτά στις υψηλότερες συχνότητες του ακουστικού φάσματος.  Οι ευτυχείς γονείς που έχουν απλωθεί στις ξαπλώστρες αλειμμένοι λάδι έτοιμοι για τηγάνι, θαρρείς και είναι βαρήκοοι ή έχουν βάλει ωτοασπίδες  και με ένα χαμόγελο ευδαιμονίας ζωγραφισμένο στα χείλη θαυμάζουν τον ξυλοδαρμό του νερού όντες σίγουροι για την ασφάλεια των παιδιών τους που βρίσκονται σε περιορισμένο χώρο και όχι σε θαλάσσια απεραντοσύνη.

Συγχρόνως θαυμάζουν τις μοναδικές κολυμβητικές ικανότητες των βλασταριών τους στην ονειρευόμενοι μετάλλια  σε Ολυμπιάδες. Βέβαια ολυμπιακό μετάλλιο με μπρατσάκια και σωσίβιο δεν έχει ακόμα καθιερωθεί αλλά που ξέρετε.

Διότι ο μικρός Γιωργάκης πάει  και κολυμβητήριο και είναι σίγουρος πρωταθλητής αύριο μεθαύριο σύμφωνα με τον περήφανο πατέρα του, ο οποίος βέβαια αποκρύπτει το γεγονός ότι ο δάσκαλος της κολύμβησης του είπε εμπιστευτικά ότι ο Γιωργάκης καλά θα κάνει να μάθει πιγκ πογκ γιατί αν συνεχίσει κολύμβηση κάποια μέρα θα πνιγεί. Αλλά πώς να το αντέξει ο πατέρας αυτό το μαντάτο. Ξέρει όμως ότι κάποια στιγμή θα κατηγορήσει τον δάσκαλο για ανεπάρκεια και εμπάθεια απέναντι στον κανακάρη του και θυμωμένος θα πάρει το βλαστάρι του απ το κολυμβητήριο και θα το πάει για να μάθει κικ μπόξινγκ, όπου μπορεί να μεγαλουργήσει. Ο Γιωργάκης κι ο Ζαμπίδης. Ούτε γάτα ούτε ζημιά.

Η ώρα της κοινής ησυχίας – Βωβός κινηματογράφος

Μεσημέρι και ο κόσμος μετά το πρωινό ξεκοίλιασμα και το κολύμπι πρέπει να τσιμπήσει κάτι και να  ξεκουραστεί για να έχει δυνάμεις για το απογευματινό μπάνιο ή τη βόλτα ή την παιδική χαρά που διαθέτει κάθε αξιοπρεπές ξενοδοχείο που σέβεται τον εαυτό του.

Όμως το να βγάλεις απ το νερό τα παιδιά είναι μεγάλη δοκιμασία και μάλιστα απαιτεί πολύ χρόνο, υποσχέσεις ή και απειλές. Αν τίποτε απ αυτά δεν πιάσει και το μπάνιο συνεχιστεί και το μεσημέρι, τότε για κάποιον πολύ ανεξήγητο λόγο ο ξυλοδαρμός του νερού γίνεται σιωπηλά, αφού οι μικροί βασανιστές κλείνουν το στόμα και δεν ακούγονται καθόλου, ακριβώς  όπως οι ήρωες του βωβού κινηματογράφου. Το μόνο που ακούγεται είναι ο παφλασμός του νερού απ τα αλύπητα χαστούκια που δέχεται. Αξιοπερίεργο μεν αληθινό δε.

Αυτό αφορά εκείνους που το μεσημέρι εξακολουθούν το κολύμπι. Γιατί υπάρχουν κι αυτοί που θέλουν να ξεκουραστούν, αλλά δυσκολεύονται αφού ο ξυλοδαρμός της θάλασσας έστω και βουβά κάνει θόρυβο. Κουτσά στραβά κοιμούνται ή αναπαύονται για λίγο

Ο Αγώνας  του ντους  

Ο αγώνας αρχίζει με το που ανεβαίνουν γονείς και παιδιά στο δωμάτιο, όπου πρέπει οι διαβόλοι να πλυθούν να σκουπιστούν να αλλάξουν και να ρημαδοκοιμηθούν. Σας γελάσανε. Η διαδικασία του μπανιαρίσματος είναι μαρτύριο. Ποιος θα κάνει πρώτος μπάνιο? Αφού ο μικρός δε θέλει, πρέπει να κάνει ο μεγάλος που όμως διαμαρτύρεται γιατί εκείνη την ώρα θέλει να δει κάτι στην τηλεόραση, η να τελειώσει την πίστα στην παιχνιδομηχανή, οπότε γίνεται μάχη. Με τα χίλια ζόρια κάποιο απ τα διαβολόπαιδα θα πλυθεί πρώτο και θα ομαλοποιηθεί σχετικά η διαδικασία.

  

Η Αγία οικογένεια

Σε κάθε καθώς πρέπει ξενοδοχείο κάποια στιγμή της θερινή περιόδου  υπάρχει και μια αγία οικογένεια. Όταν λέμε αγία εννοούμε την οικογένεια θρησκευτικών αρχών τα μέλη της οποίας ονομάζονται τα μεν αρσενικά Χρήστος Ιάκωβος, Χριστόφορος Γαβριήλ, Μιχαήλ, σπανιότερα Θεόφραστος η Θεόδουλος, ή κάτι παρόμοιο, τα δε θηλυκά απαραιτήτως Μαρία, Δέσποινα, Παναγιώτα, Ελένη, Ζωή, Ειρήνη ή Σοφία  και σπανιότερα Χρυσοβαλάντω.

Κατά τεκμήριο πολύτεκνες αυτές οι οικογένειες  ομαδικά τρώνε, κατά προτίμηση λαδερά, ομαδικά δεν πίνουν και δεν καπνίζουν και δεν πίνουν αναψυκτικά τύπου κόλα, ειδικά τα παιδιά. Το παγωτό επιτρέπεται μόνο μετά τις 7 το απόγευμα και εφ όσον έχουν τηρηθεί ευλαβικά οι οικογενειακοί κανόνες περί σεβασμού, υπακοής στους μεγαλύτερους και οπωσδήποτε μεσημβρινής ανάπαυσης.

Ομαδικά κολυμπάνε στη θάλασσα και σπανιότερα στην πισίνα , ομαδικά πάνε βόλτα στην παραλία , ομαδικά επισκέπτονται το κοντινότερο μοναστήρι απ όπου αγοράζουν σταυρουδάκια, κομποσκοίνια και γλυκό τριαντάφυλλο.

Το ντύσιμο των γονιών  κλασικό της εποχής του μεσοπολέμου, εκτός απ τα πέδιλα που προέρχονται απ την κολεξιόν καταστήματος νεωτερισμών της δεκαετίας του 60.

Α ναι οπωσδήποτε και κάλτσες γιατί ιδρώνει το πόδι και μυρίζουν τα παπούτσια. Τώρα γιατί οι κάλτσες έχουν δαντέλα και ποια η επίδραση της στον ιδρώτα, αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Οι κάλτσες    είναι κατά προτίμηση άσπρες. Τα κορίτσια φοράνε χλωμά φορέματα με φιόγκο τα δε αγόρια σορτσάκι υφασμάτινο μπεζ ή μπλέ με μπλουζάκι με γιακαδάκι τύπου Lacoste γαλάζιο ή άσπρο  αλλά no name. Πεδιλάκι λευκό για τα κοριτσάκια με καλτσάκια  με δαντελίτσα και  δερμάτινο καφέ πεδιλάκι για τα αγοράκια. Άγνωστο γιατί αν και δεν αναφέρεται πουθενά στις γραφές, φαίνεται ότι απαγορεύονται αυστηρώς οι φακοί επαφής και όσοι είναι μύωπες, φοράνε γυαλιά με σκελετό ταρταρούγα ή μεταλλικό και κορδόνι για να μη τα χάνουν. Αυτό βέβαια έχει σαν αποτέλεσμα ειδικά στα παιδιά που πάνε δημόσιο σχολείο να αποκτούν παρατσούκλια όπως ο Γκάβακας, ο στραβος, ο Στίβι και άλλα παρόμοια. Αυτοκίνητο η οικογένεια έχει κλασσικά πολυμορφικό γκρι,  άγευστο και άοσμο και απαραιτήτως γερμανικό, στον καθρέφτη του οποίου κρέμεται σταυρός και φυσικά ο Άγιος Χριστόφορος. Οι πολύ τολμηροί βάζουν και στο πίσω τζάμι αυτοκόλλητο  που γράφει Ι loveJesus, ή συνήθως «Μη βλασφημείτε τα Θεία, κίνδυνος ατυχήματος»

Εφτά νύχτες οκτώ μέρες το πακέτο με ημιδιατροφή για την οικογένεια και μετά επιστροφή στο σπίτι. Τα παιδιά μετά θα πάνε κατασκήνωση 20 μέρες στο Ζούμπερι με την ενορία του Αγίου Χαραλάμπους υπό την εποπτεία του Πατρός Αθηνοδωρου. Βοήθεια μας. 

Ο Τραμπάκουλας

Δεν φαντάζομαι όταν ο Χάρυ Κλυν πριν τριάντα τόσα χρόνια έπλαθε τους χαρακτήρες του ιδιαίτερα από πλευράς εμφάνισης, να πίστευε πως υπήρχε περίπτωση να υπάρχει τέτοια ομοιότητα στις μέρες μας. Κι όμως. Ο τραμπάκουλας κατ αρχήν έχει μεγάλη έως πελώρια μύτη, μουστάκι καταιφι με τριχοφάγο, γουρλωτά γαλάζια μάτια, γυαλιά πατομπούκαλα, προχωρημένη φαλάκρα, προτεταμένη κοιλιά, και πεταχτά δόντια. Φοράει μαγιό πρώην μπλέ κι νυν γαλαζωπό κάτω απ το γόνατο, πέδιλο γερμανικό καφέ δερμάτινο,  κλειστό φανελάκι t-shirt άσπρο  με στάμπα που δεν διακρίνεται πλέον και μπανάνα στη μέση. Είναι υπάλληλος στο Δημόσιο ή πολιτικός υπάλληλος στην αστυνομία ή άντε στα ΕΛΤΑ.. Προσελήφθη με σημείωμα του βουλευτού της περιοχής Τα παιδιά του γιατί έχει και παιδιά μη   τυχόν και χαθεί το είδος ούτε να τον φτύσουν, τον δουλεύουν ψιλό γαζί και δεν ακούνε με τίποτε ότι τους λέει. Παντρεμένος  σίγουρα με προξενιό με μεγαλοκοπέλα από επαρχιακή πόλη με προικώο τριώροφο. Έχει τρία παιδιά, και τα τρία,   τσογλάνια. Δύο αγόρια κι ένα βλαμμένο κορίτσι  στην εφηβεία Τον Σάκη - Θανασάκη ετών 11 τον Λάκη - Βασιλάκη ετών 8 και την Ρούλα -  Ζαχαρούλα ετών 14  που θέλει όμως να την φωνάζουν   Τζο.

Φαντάζομαι θα έχετε δει τη φάση που ο πατήρ Τραμπάκουλας φωνάζει να βγουν απ τη θάλασσα ή την πισίνα,  ειδικά την Τζο να του απαντάει με ευγένεια χέσε μας ρε πατέρα κι εκείνος με ένα ηλίθιο χαμόγελο ζωγραφισμένο στα χείλη να ψελλίζει μια δικαιολογία στους υπόλοιπους λουόμενους που χαμογελάνε διακριτικά, του τύπου «παιδιά είναι αυθαιρετούν κάπου κάπου» . Ο δυστυχής.

Η κυρία Τζένη (απ το Ευγενία).

Η κυρία Τζένη των βορείων ή νοτίων προαστίων, ώριμη εξηνταπεντάρα, με διακριτικό μπικίνι η ημιαποκαλυπτικό ολόσωμο, συνδυασμένο με παρεό αγορασμένο σε  ένα ταξίδι που είχαν κάνει με τον σύζυγο προ ετών στην Ταίλάνδη και σαγιονάρα με θαλασσινά,  συνοδευόμενη απ τον εβδομηντακάτι σύζυγο, της κύριο Άλκη, συνταξιούχο Πολιτικό Μηχανικό τμηματάρχη του πάλαι ποτέ Υπουργειου Δημοσίων έργων, με την 520 BMW, με ηλιοπροστασία CHATZITELEMES  TUNING GLIFADA.

Η κυρία Τζένη λιγουρεύεται τον μαυρισμένο ναυαγοσώστη τον Μπάμπη και δεν το κρύβει αφού κάθε λίγο και λιγάκι ή θα πάθει κράμπα ή θα της πέσει η πετσέτα και θα σκύψει για να φανεί λίγο από το κάποτε περήφανο στήθος της που έχει πάρει τον κατήφορο προς τον αφαλό, αλλά φοβάται να πάει για ανόρθωση. Βέβαια η λιγούρα είναι απλά λιγούρα γιατί από σεξουαλική διάθεση και απόδοση, κλάφτα Χαράλαμπε, παρά το ρητό η γριά η κότα έχει το ζουμί. Ο ναυαγοσώστης άλλωστε ούτε καν κοτόσουπα δεν τρώει κι έχει και γκόμενα τη δίμετρη την Ταμάρα να την καρφώνει κατά το δοκούν, σιγά με κοιτάξει την κυρία Τζένη.  Είναι και ο σύζυγος της ο κύριος Άλκης  της φιλοσοφίας . «Μην εκτιθέμεθα Τζένη το σεξ είναι για τους νέους» και καταλαβαίνετε την όλη φάση. Κι εκείνος άλλωστε από σεξ, τίποτε παραπάνω απ το να νομίζει ότι έχει ελαφρά στύση  επειδή νόμισε   ότι διέκρινε το στριγκάκι της νεαρής καμαριέρας που αλλάζει τις πετσέτες.

Η κυρία Τζένη έχει γενικώς παράπονα με  το ξενοδοχείο, με τις πετσέτες, με το πρωινό, και τα συγκρίνει με την εξυπηρέτηση του τάδε resort περισσότερο για να δείξει ότι έχει πάει στο resort παρά για τις πετσέτες. Βεβαίως και κρύβει επιμελώς ότι η καταγωγή της είναι από το χωριό Βρωμοκότσυφο κάπου στα ανήλια της Πίνδου και διατείνεται ότι κατάγεται από κεφαλονίτικο τζάκι.

Μένει ή στην Άνω Βούλα ή στην Πεύκη σε οροφοδιαμέρισμα πολυκατοικίας  130 τετραγωνικών κατασκευής 1980 και ψωνίζει από Κηφισιά ή Κεφαλάρι, ή  Γλυφάδα ενίοτε βέβαια και πασμίνες Αρμάνι made in China,  από την Λι Γεν στον κινέζικο σύνορα  Πεύκης Αμαρουσίου ή της Τσου Σι  στην Αργυρούπολη αλλά δεν το λέει

Έχει ένα μοναχογιό τον Γιώργο ήδη 35 ετών εργένη του σκοτωμού, και γνωστό κοπρόσκυλο που λέει ότι σπούδασε γιατρός στην Κρεμόνα αλλά δεν εξασκεί το επάγγελμα αλλά μένει μόνιμα και εργάζεται μπάρμαν στη Φολέγανδρο, συμπληρώνοντας το εισόδημα του με τα μηνιαία εμβάσματα του κυρίου Άλκη.

Το σεξ

Το σεξ στα ξενοδοχεία χωρίζεται σε δύο κατηγορίες. Αυτή των άνευ τέκνων και αυτή των μετά τέκνων. Η άνευ τέκνων δεν χρειάζεται επεξήγηση. Κλείνουμε πόρτα όποτε θέλουμε και επιδιδόμαστε στο σπόρ. Επιτυχώς ή ανεπιτυχώς, Ικανοποιημένοι ή όχι. Το πρόβλημα εστιάζεται στους μετά τέκνων.

Ίσως είναι λίγο πιο εύκολο αν τα παιδιά είναι πολύ μικρά οπότε και κοιμούνται βαθιά αλλά και να ξυπνήσουν δεν θα πολυκαταλάβουν τι γίνεται δίπλα τους. Μια απάντηση του τύπου  πονάει η πλάτη της μαμάς και της την τρίβω να περάσει είναι αρκετή. Σιγά μη ρωτήσει το τετράχρονο γιατί κουνιέσαι μπρος πίσω και βογκάς όταν τριβεις την πλάτη της μαμάς.. Σε κόβουν μεν αλλά μέχρι εκεί. Η φάση ολοκληρώνεται.

Το μεγάλο πρόβλημα είναι αν τα παιδιά ή έστω το ένα παιδί είναι μεγάλο και ιδίως αν είναι κορίτσι και βέβαια αν υπάρχουν δύο χώροι. Αν οι χώροι είναι συνεχόμενοι, τα πράγματα είναι σαφώς καλύτερα.  Αν είναι χωριστά δωμάτια χωρίς ενδιάμεση πόρτα, τα πράγματα δυσκολεύουν αφού ο ένας γονιός θα πρέπει να κοιμηθεί με τα δυο παιδιά στο ένα δωμάτιο και ο άλλος στο άλλο δωμάτιο. Αν κοιμηθούν και μπορέσει να ξεστρίψει ο ένας γονιός υπάρχουν μέχρι και δέκα λεπτά συνεύρεσης κι άμα προλάβεις πρόλαβες. Αν κάποιο παιδί δεν κοιμάται πάμε γι αύριο, ή στο μπάνιο. Προσέξτε το μπάνιο.

      Για να γίνουμε πιο σαφείς στα όσα γράφουμε ακολουθεί το παρακάτω παράδειγμα. Ας υποθέσουμε ότι μιλάμε για εξαμελή οικογένεια . Τους γονείς τον Απόστολο, και την Ευγενία και τα παιδιά. Την 15χρονη Πένυ απ το Παναγιώτα, τον 10χρονο Θοδωρη τον 6χρονο Γιώργο και το  στερνοπούλι τον Θανάσάκη ετών 2  

Πρό τριών ετών, πενταμελής οικογένεια τότε, βρέθηκαν σε ένα ξενοδοχείο για λίγες μέρες διακοπών. Αντιστοιχίστε τις ηλικίες προ τριετίας και θα μπείτε ευκολότερα στο νόημα.  Νοίκιασαν λοιπόν δύο δωμάτια συνεχόμενα και μάλιστα με  εσωτερική ενδιάμεση πόρτα. Στο ένα δωμάτιο κοιμόταν οι γονείς και στο άλλο τα παιδιά. Κοιμόντουσαν τρόπος του λέγειν  

Γιατί τα μικρά όλο κλαίγανε και γκρινιάζανε όπως όλα τα παιδιά η δε Πένυ είχε τα υπαρξιακά της ‘ηταν ερωτευμένη με τον Σάκη Ρουβά  και αρνιόταν να κοιμηθεί. Κάποια στιγμή που τα σκασμένα κοιμήθηκαν είπε το ζευγάρι να βρεθεί λιγάκι βρε αδερφέ. Αμ δε. Ο Γιωργάκης ήθελε νερό, ο Θοδωρής να κατουρήσει και η Πέννυ είχε κλασσικά αυπνίες και γκρίνιαζε συνέχεια  και κάθε προσπάθεια συνεύρεσης έπεφτε στο κενό. Η μόνη λύση ήταν το μπάνιο. Δύσκολα, στενόχωρα αλλά κάτι θα γινόταν.  Αφού κοιμήθηκαν τα κωλόπαιδα μπήκε ο Απόστολος στο μπάνιο και μετά από λίγο η  ακολούθησε η Ευγενία. Κλείδωσαν την πόρτα σιγά σιγά μην ακουστεί γιατί έτριζε σαν χαλασμένος σωμιές,  κι άρχισαν έστω κι έτσι. Πιάστηκε απ την κρεμάστρα για τις πετσέτες η Ασπασία, ανέβασε το δεξί της πόδι  πάνω στη λεκάνη,  λύγισε λίγο τα γόνατα ο Απόστολος κάτι σαν ημικάθισμα , ξεκίνησαν μια επικίνδυνη σχετικά διαδικασία κι άντε κι  έρχεται η κορύφωση έστω κι έτσι κι απάνω που έλεγαν αμάν επιτέλους τα καταφέραμε, σηκώθηκε  το μαλακισμένο η Πέννυ και τους χτύπησε την πόρτα. Για να τους τη σπάσει. Γιατί ήξερε τι κάνανε και δεν της άρεσε. Ακόμα.

Μπαμπά μαμά τι κάνετε εκεί μέσα;  

Αυτό ήταν. Γλίστρησε  το πόδι της Ευγενίας απ τη λεκάνη, σηκώθηκε απότομα απ το ημικάθισμα ο Αποστόλης  δεν πρόλαβε να τραβηχτεί και έτσι συνελήφθη ο Θανασάκης. Άργησαν να ανοίξουν και την πόρτα.

Κι έγιναν έξη.

Ο γκρινιάρης.

Δεκάχρονο αγόρι, πλαδαρός, αγύμναστος, με λευκό δέρμα και στραβά δόντια, με λίγη κοιλίτσα και γαλάζια  ξεπλυμένα μάτια, πρωτότοκος υιός με δύο ακόμα αδέλφια, που μόλις έχασε τα πρωτεία της ιδιότητας του πρωτότοκου, το γύρισε στη γκρίνια. Συνεχή γκρίνια. Τα γάλα είναι ή ζεστό ή κρύο ή έχει πέτσα. Το κακάο είναι διαφορετικό απ του σπιτιού, τα αυγά δεν του αρέσουν το ψωμί το ψήσανε πολύ και μαύρισε. Δεν έχει μαρμελάδα πορτοκάλι, που δεν τη έχει φάει στη ζωή του, το ζαμπόν είναι μπλιάχ. Το τυρί είναι αλμυρό, η πορτοκαλάδα πολύ γλυκειά. Δεν θέλει κορνφλέικς. Το παντελόνι είναι στενό η μπλούζα φαρδιά, το μαγιό τον σφίγγει, η θάλασσα είναι κρύα κι ας βράζεις αυγό μέσα της, έχει πέτρες και φύκια. Είδε κι έναν αχινό . Η ξαπλώστρα είναι βρεμένη και η ομπρέλα είναι μικρή και τον καίει ο ήλιος. Μόλις δει ότι το μάτι του πατέρα του έχει αγριέψει επικίνδυνα,   μπαίνει στη θάλασσα μέχρι τη μέση  βρίζοντας  χαμηλόφωνα με δακρυσμένα μάτια,  όρθιος  στα ρηχά με τα χέρια διπλωμένα στο στήθος και κλωτσώντας το νερό. Αν τον πας στην πισίνα δεν πλησιάζει τα άλλα παιδιά. Δεν θέλω λέει και ξαναλέει, είναι παλιόπαιδα.  Αυτή η γκρίνια είναι αήττητη. Δεν υπάρχει αντίδοτο παρά μόνο η πλήρης αδιαφορία. Στο μεσημεριανό και βραδινό φαγητό  η κατάσταση χειροτερεύει, αφού η συνεχής γκρίνια και η κούραση επιδεινώνουν την  κατάσταση. Η παιδική χαρά δεν λύνει το πρόβλημα και η μόνη λύτρωση είναι ο βραδινός ύπνος αφού για το μεσημέρι ούτε λόγος. Ένα περιοδικό που δεν διαβάζει αλλά το κρατάει κλειστό, η γκρίνια γκρίνια και οι διακοπές συνεχίζονται.

Ο στρατηγός

Ο στρατηγός Ευάγγελος ΧΧΧΧΧΧ συνταξιοδοτήθηκε μετά την κατάργηση της Χωροφυλακής με το βαθμό του Ταξιάρχου και όπως όλοι οι απόστρατοι με τον βαθμό του συνταγματάρχη και άνω, αυτοαποκαλούνται και τους αρέσει να τους  αποκαλούν στρατηγέ μου. Συνοδεύεται από την κυρία Ασπασία – αγαπημένη μου κυτταρίτιδα- των 107 κιλών με μωβ γαλάζιο μαλλί, μαγιώ ντε πιές κόκκινο, που για να ραφτεί έφαγε ύφασμα δυο ολόσωμων με μια φαρδιά λωρίδα δέρματος να εξέχει ανάμεσα στο σουτιέν και το βρακί με περιφέρεια 1,94. Ο αφαλός δεν φαίνεται γιατί έχει κατέβει μιάμιση πιθαμή χαμηλότερα. Η κυτταρίτιδα δεν είναι φλοιός πορτοκαλιού αλλά η επιφάνεια  του φεγγαριού με κρατήρες και λοφίσκους, οι δε παντόφλες κόκκινες ασσορτί με το μαγιό με μια υπερμεγέθη μαργαρίτα από πάνω Τα νύχια των ποδιών και των χεριών  βαμμένα σκούρο βυσσινι με χρυσαφί διακοσμητικό στο νύχι του μεγάλου δάχτυλου του ποδιού.

Ο Στρατηγός με τα άτριχα πόδια, το χακί μαγιό, γυμνός απ τη μέση κι επάνω άγνωστο γιατί, με τζόκευ καπέλο να καλύπτει το πλαγιοδάνειο, χωρίστρα ένα πόντο πάνω απ το αριστερό αυτί και όλο το μαλλί να καλύπτει το φαλακρό κρανίο μέχρι το δεξί αυτί, κολλημένο με λάκ τώρα πιά γιατί παλιότερα με το λεμόνι και τη ζάχαρη τον τρώγανε οι μύγες. Το τζόκευ παίζει ρόλο καλύμματος όταν φυσάει γιατί ο αέρας σηκώνει όλο το κλαπέτο και γελάει  ο κάθε πικραμένος.  Με ρολόι SEIKO stainless steel water proof  του κάποτε, πέδιλο σκράτς,  πόδια θεόστραβα σαν παρένθεση  και την Εστία παραμάσχαλα, απολαμβάνει κρύο τσάι στη σκιά  γιατί ο γιατρός του έχει απαγορεύσει τον καφέ και την υπερβολική έκθεση στον ήλιο και συζητάει με το γκαρσόνι και τον φίλο του τον Κώστα για την στιγμή που όλοι θα θυμηθούν τον Παπαδόπουλο  μετά τα  όσα μας επιφυλάσσει η Τρόικα. Το μεσημέρι όλοι μαζί στο ρεστοράν, για λαδερό ή ψητό ψάρι με σόδα ή νερό εμφιαλωμένο και μετά στο δωμάτιο δια την μεσημβρινην μας ανάπαυσιν, ως είθισται άλλωστε. Το απόγευμα δεν έχει μπάνιο, αλλά αγνάντεμα απ την βεράντα και στις επτά και σαράντα πέντε δείπνο με σαλάτα, ψητό με ελαφρά σάλτσα και φρούτο ελάχιστο  καρπούζι, νοστιμότατον και δροεσρότατον μεν, πλήρες ζαχάρεως δε όπερ απαγορευτικό ένεκα του διαβήτη φίλτατε Κώστα.

Το βράδυ δίπλα στην πισίνα πρόγραμμα με παραδοσιακούς χορούς απολαμβάνοντας και ένα σκοτς με πάγο το οποίον κάμνει καλόν στην καρδιά εις ελάχίστους ποσότητας

Η Σουλτάνα

Η Σούλα, απ το Σουλτάνα ήρθε με την αδερφή της την Κούλα απ το Αγγελικούλα για τέσσερις μέρες. Οι κλασσικές φιγουρες των εξηνταφεύγα,  χήρες και οι δύο, παχιές, ξανθοπλατινέ με άσπρη ρίζα, ξεβαμμένο νύχι άβαφες με μουστάκι αριστερά δεξιά στο χείλι και σκουλαρίκι τρυπητό χρυσό κρικάκι στ αυτιά, τσιγαρόβηχα απ το καρέλια, και απαραιτήτως μαύρο μπικίνι. Το σουτιέν  νούμερο 118, το σλιπάκι μικρότερο νούμερο, η κοιλιά 11 μηνών εγκυμοσύνη, τούμπανο σαν τσιμπούρι και το λάστιχο του σλιπ να έχει στριφογυρίσει τρεις φορές  και να έχει αρχίσει να φαίνεται η γενειάδα του Παπαφλέσσα από πάνω και τα μουστάκι του δεξιά κι αριστερά. Φαίνεται πως κανείς δεν είπε στη Σουλτάνα για αποτρίχωση μπικίνι. Από πίσω μη τα συζητάμε. Το σλιπ έπαθε μετάλλαξη κι έγινε στρινγκ και εξαφανίστηκε μέσα στο φαράγγι της Βάλια Κάλντα. Όταν σηκώνεται η Σουλτάνα για να μπεί στην πισίνα από πίσω φαίνεται σαν να περπατένε δύο   ανεξάρτητα μπούτια βοδιού ενωμένα μεταξύ τους  με μαύρο λάστιχο. Ασε δε τον ήχο του πλατς πλατς καθώς ενώνονται και τρίβονται μεταξύ τους . Τραβοκόρτ να έχεις να βάζεις στό σύγκαμα.

Και έπεται συνέχεια.......................