Το σπίτι του παππού

Έτσι, για να θυμηθούμε κάποιοι το σπίτι της γιαγιάς και του παπού που περνάγαμε το πάσχα και το καλοκαίρι μέχρι να πάρουν άδεια οι γονείς μας. 

Γενικη δομη του σπιτιου

Κατ αρχήν το σπίτι σπανίως χτίζεται μονομιάς. Συνήθως χτίζεται  προσθέτοντας ή ένα δωμάτιο ή μια επέκταση  όποτε του τη δώσει  Έτσι, κάποια δωμάτια φαίνονται πιο καινούργια και κάποια φαίνονται σα να ανήκουν σε άλλο σπίτι. Τις περισσότερες φορές, άγνωστο γιατί, το νέο δωμάτιο/επέκταση είναι χτισμένο πιο ψηλά από το υπόλοιπο σπίτι και συνδέεται με 2 σκαλάκια σοβατισμένα άσπρα  και μια μικρή κουρελού πάνω. Κάθε δωμάτιο έχει και διαφορετικό τύπο και διαστάσεις πόρτας και παραθύρων. Η κυρία είσοδος του παλιού κτίσματος είναι διπλή. Τρόπος του λέγειν διπλή αφού το συνολικό άνοιγμα δεν είναι μεγαλύτερο από μια κανονική πόρτα, αλλά όλως περιέργως έχει δύο φύλα, δύο παράθυρα μακριά και στενά με αφαιρούμενα συμπαγή παντζούρια. Η δεύτερη κυρία είσοδος είναι σιδερένια με κάγκελο και οπλισμένο με σύρμα τζάμι και πολύ φαρδύτερη. Έχει μάλιστα κι ένα κομμάτι σταθερό με τζάμι στο οποίο στηρίζονται οι μεντεσέδες.

Τα παράθυρα είναι όλα παλιά με συμπαγή πατζούρια που στηρίζονται με πέτρες.

Κοινά σημεία που έχουν οι πόρτες και τα παράθυρα.  Τίποτε  δεν κλείνει καλά. Επειδή ο ιδιοκτήτης συμμετέχει με προσωπική εργαασία στην κατασκευή το σπίτι έχει πάντα κάποια σημεία που φαίνεται καθαρά η δουλειά του ερασιτέχνη Ας πούμε  η κουζίνα γέρνει λίγο, το ξύλινο πάτωμα έχει κενά και όταν σφουγγαρίζεις  στάζει από κάτω, το σοβατεπί ενίοτε  εξέχει, τα σκαλιά  είναι ασύμμετρα και ο διάδρομος να είναι τόσο καμπυλωμένος που να μοιάζει με μαγνητικό τομογράφο.

Μπανιο
Το μπάνιο σαν δωμάτιο έχει μικρή ιστορία, μιας και μέχρι πέρυσι δεν αποτελούσε μέρος του σπιτιού. Έπρεπε να βγεις απ την είσοδο και κάνοντας κύκλο να πας για την ανάγκη σου.  Ενσωματώθηκε κάποια στιγμή γιατί ο παπούς δεν προλάβαινε να πάει αλλά με τα εξής παράδοξα.

Παρ' όλο που είναι το πιο νεόκτιστο δωμάτιο του σπιτιού , άγνωστο γιατί  δείχνει το ίδιο παλιό με το υπόλοιπο. Η πόρτα είναι πάντα πολύ κοντή επειδή σπάζοντας τον παλιό τοίχο δεν μπορούσες να σπάσεις πιο ψηλά απ το 1.75 για να μην πέσει η στέγη. Έτσι  πρέπει να σκύψεις για να μπεις.  Το ύψος του λουτρού είναι κανονικό.

Ο νιπτήρας είναι μεγάλος σε χρώμα ή σάπιο μήλο ή σάπιο πράσινο ή σε κάτι σάπιο.  

Πάνω στο νεροχύτη υπάρχουν πάντα, ένα μπουκαλάκι κρεμοσάπουνο βιλανόβα του 1981 κολλημένο απ την πολυετία που δεν κυκλοφορεί πια αλλά γεμίζεται με άλλα κρεμοσάπουνα Δίπλα απ'το Βιλανοβα, μία οδοντοκρεμα Κολινος 1958 και κάτω απ τον νιπτήρα, 85 κιλά πράσινο άοσμο σαπούνι, χειροποίητο για το  λούσιμο. Βέβαια κανείς δεν λούζεται μ αυτό. Απλά χρησιμεύει για να ακουμπάς επάνω τα χαρτιά υγείας.

Ο καθρέφτης του μπάνιου έχει μέγεθος τετραδίου με λεκέδες σκουριάς και στο ραφάκι συναντάμε την κλασσική τσίγκινη σαπουνοθήκη, το στρογγυλό πινέλο για το σαπούνι ξυρίσματος που δεν υπάρχει πια και  φαγωμένες οδοντόβουρτσες. Μπανιέρα δεν υπάρχει. Ντουζιέρα δεν υπάρχει.  Υπάρχει μόνο η σχετική βρύση που βγαίνει απ τον τοίχο με το μαύρο τηλέφωνο Τον ρόλο της ντουζιέρας αναλαμβάνει όλος ο χώρος του μπάνιου με το σιφόνι στο κέντρο. Η λεκάνη είναι άσπρη γιατί η μπέζ έσπασε και δεν ξαναβρήκαμε το ίδιο χρώμα γιατί έχει καταργηθεί από την μεταπολίτευση.. Και βέβαια  χωρίς καπάκι.   Το καζανάκι είναι Νιαγάρα με αλυσίδα (που στο καλό το βρήκε ο παππούς ακόμα δεν μάθαμε)  που επειδή δεν δουλεύει από πέρσι έχει δίπλα στη λεκάνη ένα μπλε κουβά.

Ηλεκτρικα-Υδραυλικα
Το σύστημα ύδρευσης και ηλεκτροδότησης του σπιτιού είναι μια μόνιμη απειλή για τη ζωή και τη σωματική ακεραιότητα των ενοίκων. Οι ασφάλειες του πίνακα του ηλεκτρικού είναι μεγάλες βιδωτές οπότε ή δεν πέφτουν ποτέ ή πέφτουν ΠΑΝΤΑ! Οι διακόπτες είναι διαφόρων τύπων. Στριφτού τύπου αμφίβολης αντοχής, ή καινούργιες λεγκράν από πλαστικό και χρυσαφί αλουμίνιο με βιδούλες ,και το ήδη ασταθές δίκτυο ζορίζεται  ακόμα περισσότερο, αφού σε κάθε ελεύθερη πρίζα υπάρχει κι ένα ηλεκτρικό καλοριφέρ ή αερόθερμο, η σόμπα κουκουνάρα,  σε φουλ λειτουργία για να μην πάθουμε κρυοπαγήματα.

 Έτσι δεν είναι σπάνιo το φαινόμενο να καταρεύσει όλο το δίκτυο με μια απλή φραπεδιέρα ή να ανάψουμε μια συσκευή στο σαλόνι και να σβήσει ή να καεί μια άλλη σε ένα άλλο δωμάτιο. Συχνά βρίσκουμε την καφετιέρα στο σαλόνι ή τη φριτέζα στο μπάνι σε μια προσπάθεια να αποσυμφορηθεί το δίκτυο

Ταα υδραυλικά είναι σε χειρότερη μοίρα. Οι σωληνώσεις τρίζουν και δονούνται κάθε φορά που ανοίγει ή κλείνει μια βρύση και το νερό στο μπάνιο είναι μονίμως παγωμένο αφού ο εξωτερικός σωλήνας είναι ελεύθερος στο ύπαιθρο. Ο θερμοσίφωνας ELCO ή SOULIS του κάποτε είναι πιο επικίνδυνος κι από ηλεκτρική καρέκλα και φυσικά η λειτουργία του απαγορεύεται εν ωρα καταιγίδας ή νεροποντής.

Κουζίνα
Η κουζίνα χτίστηκε στο τέλος με ότι υλικά είχαν περισσέψει απ την κατασκευή του υπόλοιπου σπιτιού. Ως αποτέλεσμα έχει να είναι ένα συνονθύλευμα από πέτρα ξύλο, μάρμαρο, μωσαϊκό, τσιμέντο, πλαστικό δάπεδο, μοκέτα ή όλα μαζί.   Οπωσδήποτε είναι στρωμένο με κουρελούδες ή διάφορα κομμάτια από παλιές μοκέτες διαφόρων χρωμάτων  καρφωμένα στο πάτωμα Τα ντουλάπια είναι φτιαγμένα από παλιά καδρόνια και τα ράφια από πόρτες παλιάς εντοιχισμένης ντουλάπας. Αντί για πόρτες έχει κουρτινάκια με λάστιχο καρφωμένα με πινέζες πάνω στο ξύλο. Ηλεκτρική κουζίνα δεν υπάρχει, υπάρχει όμως ένας μικρός φούρνος  με  θολωμένο καφε τζαμακι από τη λίγδα παλαιότερων ψησιμάτων  που οταν ανοιγοκλείνει, τρίζει τόσο δυνατά που ξυπνάει όλο το χωριό. Φούρνο μικροκυμάτων ο παππούς δεν δέχεται γιατί δεν καταλαβαίνει πότε ζεσταίνεται το φαγητό, αφού δεν κοκκινίζει.

Ο νεροχύτης είναι συνήθως από μπορντώ μωσαϊκό, είναι πάντα κάτω απ το παράθυρο με την πράσινη σίτα  που  το ένα σπασμένο τζάμι είναι καλυμμένο είτε με χαρτόνι είτε με κόντρα πλακέ. Στο στόμιο της βρύσης με την κλασσική κόκκινη βάνα εξωτερικού χώρου υπάρχει πάντα ένα κομάτι πράσινο λάστιχο να κατευθύνει τη ροή. Τα Μαγειρικα σκευη και εργαλεια βρισκονται ολα κρεμασμενα με προκες στους τοιχους, διπλα στο μικρο «κυβικο» ημερολογιακι της εκκλησιας απο σαπια γκρι χαρτακια που γραφουν απο πισω παροιμιες, ή αποθηκευμένα μέσα σε κούτες από γάλα εβαπορέ Σίσυ, ή καρνεισον

 Πάγκος κουζίνας δεν υπάρχει. Συνήθως, αντί για πάγκο  εχουμε ενα μεγαλο παλιό ξυλινο τραπεζι ή ενα μικρο αναδιπλουμενο από  φορμαϊκα σκεπασμένο  με μουσαμαδένιο τραπεζομάντηλο που βρωμοκοπάει πετρέλαιο ή ένα παλιό σουηδικό γραφείο με συρτάρια.  Πανω υπαρχει πάντα μια μπεζ ή πράσινη λεκανη με λαχανικά και φρούτα απ τον πλανόδιο μανάβη.

Θεόξινα πορτοκάλια και μήλα κοτρώνες και βέβαια ακτινίδια για την δυσκοιλιότητα.

Τα συρτάρια έχουν το καθένα  και διαφορετικό πόμολο και η βίδα από μέσα έχει 36 εκατοστά μήκος  με κίνδυνο να κόψεις τη φλέβα σου κάθε φορά που ψάχνεις πηρούνι. 

Τα συρτάρια έχουν μέσα  πηρουνια όλα διαφορετικα μεταξυ τους, διάφορα κουτάλια και μαχαίρια που δεν κόβουν, εκτός απ΄το πριονωτό ψωμομάχαιρο.  μερικα τραπεζομαντηλα πρώην άσπρα και νυν εκρούμπεζοκίτρινα,  1 ανοιχτηρι-γατζο με ενσωματωμενο τιρμπουσον, προσφορα του ντοπιου συνεταιρισμου  του 1964 και ένα κεντητο τραπεζομάντηλο που είναι το «καλο» και στρωνεται όταν εχουν μουσαφιρεους και μια τανάλια. Δύο απ τα συρτάρια είναι φαρμακείο με επτά τόννους φάρμακα για κάθε νόσο. Χάπια, κάψουλες, αλλά και σιρόπια και υπόθετα, γάζες, έμπλαστρα, αλοιφές, μέχρι καλμαλίνη, καλμόλ σε πράσινο κουτί και πράσινο φακιλάκ….  και αλγκόν χρωπεί.!!!!!!

Το πραγματικο κοσμημα ομως της κουζινας ειναι το ψυγειο. Είναι μαρκας ΠΙΤΣΟΣ ή ΙΖΟΛΑ, ή ΚΕΛΒΙΝΕΙΤΟΡ. Ανοιγει με σιδερενιο χερουλι που είναι πάντα σκουριασμένο και δίνει την αίσθηση ότι έχει μπιμπίκια επάνω του.   Ενιοτε έχει και  πενταλι που όμως δεν δουλεύει. Η κατάψυξη δεν λειτουργεί λόγω παγοφραγμού μια και έχει να γίνει απόψυξη από το 2001. Έχει πάντα  κλίση προς τα πίσω  ώστε η πόρτα να κλείνει πάντα με φόρα   και καθε φορα που κλεινει με φόρα , κανει ΓΝΤΟΥΠ, ξυπνάει οσους δεν ειχε ξυπνησει το τριξιμο του φουρνου και ρίχνει απ τη δόνηση δυο τρείς κρεμασμένους τεντζερέδες μαζί με το παλιό μαύρο τηγάνι για τις πατάτες που έχει να τηγανίσει από το 1988. Απο πάνω το ψυγείο έχει την πλαστική πιατοποτηροθήκη που έχει μαυρίσει στις γωνίες απ την υγρασία και την πολυκαιρία.

Στην κουζινα επισης υπαρχουν παντα αντικειμενα όπως  καρω χρυσομπλέ ντενεκεδες από λαδι ή φετα, που συνήθως έχουν μέσα πλαστικές σακούλες σουπερ μάρκετ, λιόπανα, ένα σκεπάρνι, ένα τσεκούρι  ταβανόπροκες και κανάβι για τη βρύση, άδεια κουτιά από φυτίνη που κάποια στιγμή θα παίξουν το ρόλο τάπερ,  άδεια βυσσινί πλαστικά βαρέλια με μαύρο βιδωτό  καπάκι από τις ελιές και τα τουρσιά.  Τα βαρέλια αυτά είναι γεμάτα με αλεύρι απ το μύλο του μπάρμπα Κώστα που πέθανε το 87.   Επίσης άδεια παλιά κουτιά του ζαχαροπλαστείου «η Ανεμώνη» που είχαν μέσα βουτήματα ή αλμυρά και πλέον άδειασαν αλλά δεν πετάχτηκαν. Αντίθετα  ξαναγεμίστηκαν με καραμέλες τσάρλεστον, Ο΄ ΜΑΜΜΥ,  ή λουκούμια,ή μουστοκούλουρα  ή πολλές φορές κλωστές και βελόνες και δαχτυλήθρες μεταλλικές,  μαζί με κομμάτια ύφασμα άγνωστης προέλευσης και χρονολογίας .

Επάνω στο τραπέζι ένα μπουκάλι κονιάκ Μεταξά τριών αστέρων μια ανοιγμένη μαυροδάφνη που στην επιφάνεια της έχει πιάσει ένα δάχτυλο πουρί, ένα πλαστικό δοχείο με ζάχαρη, αλάτι και  πιπέρι.

Στον τοίχο κρέμεται   ένα ημερολόγιο τοίχου πλαστικό του 1978 ΙΟΝΙΚΗ ΚΑΙ ΛΑΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ. Ένα ρολόι τοίχου σταματημένο 5 παρά δέκα κι από κάτω απ το τραπέζι ένα αδειο καφάσι, με άδεια μπουκάλια μπύρας  που δεν επιστράφηκαν ποτέ. Επίσης   μια χαλασμένη πλαστική αντλια λαδιου που δεν τραβάει λάδι αλλά το πιτσιλάει.

Στην κουζίνα απαραίτητα  και μια σακκούλα με σκουπίδια με το φαράσι για καπάκι μη τυχόν και την ανοίξει η γάτα. (ποτε σκουπιδοντενεκες).

Και βέβαια ένα κλουβί ή αλλιώς φανάρι για το ψωμί κρεμασμένο απ το ταβάνι που για να το φτάσεις πρέπει να ανέβεις στην ξεχαρβαλωμένη ψάθινη καρέκλα με κίνδυνο να γκρεμοτσακιστείς. Το φανάρι έχει μέσα ψωμί πετρωμένο του κάποτε και άγνωστο γιατί μια φάκα για ποντίκια. Α και σε μια γωνιά ένα κόκκινο βαρέλι από πετρέλαιο της FINA γιατί μπορεί να χρειαστεί κάποτε και άγνωστο για ποιο λόγο

Φυσικά και μια πετρογκάζ σε χρωμα λεοπαρδαλί ή παραλλαγής, επαγγελματική με τρία μάτια πάνω σε χειροποίητο τραπέζι ιδιοκατασκευή που έχει πάνω μια πολυγωνική πλάκα από λευκό μάρμαρο  

Υπνοδωματιο
Σε αντιθεση με τα κλασσικά  υπνοδωματια, το υπνοδωματιο του παπού  είναι ακριβως ότι λεει: ΥΠΝΟδωματιο!  Χρησιμοποιειται μονο για υπνο. Και επειδη ως γνωστον ο παππους κοιμαται 00:00 με 04:30, είναι και το πιο παραμελημένο και ξεχασμένο απ' το Θεό δωμάτιο σ' όλο το σπίτι.

Μεσα υπαρχει ενα σιδερενιο κρεββατι καργιόλα  και στα πόδια του ένα μπαούλο γεμάτο άγνωστο με τι και πόσα πράγματα, από πάνω μια βαλίτσα καρώ πάνινη. Κάτω απ το κρεβάτι τρία  ζευγάρια παντόφλες δερμάτινες μαύρες μπλέ και καφέ  και δύο ζευγάρια σαγιονάρες BUFALLO.

Δίπλα  μια προικώα  ντουλαπα του Β Παγκοσμίου με εξωτερικό καθρέφτη  αντε κι ένα κομοδινο ή κατι που μοιαζει με κομοδινο που το συρτάρι του και το πορτάκι ποτέ δεν ανοίγουν απ το σκέβρωμα.

Επάνω του  έχει επάνω ένα ξύλινο πορτατίφ με πάνινο κεντητό καπέλο που γύρω γύρω κρέμονται φουντίτσες από καφέ κλωστή και  ένα δεύτερο τρανζίστορ παγκοσμίου λήψεως με 8 μπάντες FΜ, ΑΜ ΜΕΣΑΙΑ ΒΡΑΧΕΑ και ΜΑΚΡΑ σπανίως Sanyo, Sony, Panasonic ή το συνηθέστερο Silver ή Panashba

Δεν είναι σπανιο μπαινοντας στο δωματιο να  βρουμε μπροστα μας: ένα αδειο τελαρο με σφραγίδα Φρουτεμπορική Βασταρούχας, που έχει μέσα μια σκουριασμένη τσαπα χωρίς το ξύλο , δυο-τρεις φακούς απαραιτήτως ό ένας με πλακέ μπαταρία μπέρεκ εκείνη με τα ελάσματα  , μια βοηθητική ροδα ποδηλατου, σκουριασμένα ψαλίδια, ένα πρώην δοκιμαστικό κατσαβίδι. Στην απέναντι γωνία μια μαυρόασπρη τηλεοραση SABA που δε δουλεύει, αλλά επάνω της έχει μια 14άρα Philips, ή NORDMENDE δεμένη με τριχιά στον τοίχο για να μη πέσει.  Eπάνω της στέκεται  μια   χαλασμένη μπάρμπι χωρίς κεφάλι και δυο τρία playmobil,  δίπλα στο παράθυρο  μια ομπρέλλα θαλάσσης πρωην μπλέ και νυν γαλάζια, μια βάση για ομπρέλα γεμάτη χαλίκια και θαλασσινό νερό από το 1997,  ένα τραπεζάκι τηλεόρασης με ροδάκια και πάνω μια φοντανιέρα με ζελέ του κάποτε, ένα κίτρινο σταχτοδοχείο ΦΑΝΟΠΟΙΙΑ ΒΑΦΕΣ «Ο Θωμάς» και άπειρα περιοδικά.  Ένα παλιο τρανζιστορ που πιανει «Εκκλησια», Ερασπορ  και ένα τοπικό σταθμό. Για  κεραία έχει μια λυγισμένη κρεμάστρα ή ένα κομμάτι χοντρό σύρμα. Στον τοίχο μια λάμπα θυέλλης  πράσινη.

Επίσης υπάρχει ένας  φοριαμός  του στρατού με λουκέτο, που μέσα έχει το δίκανο, τις φυσιγγιοθήκες, ένα παλιό κυνηγετικό χιτώνιο, αρβύλες χωρίς κορδόνια, μάλλινες χακί κάλτσες, μια μπλέ πλεχτή ζακέτα ένα κοστούμι σταυρωτό κι ένα ζευγάρι λουστρίνια. Και κάτω κουβέρτες. Κι ένα μπλέ σακκίδιο με ένα μάλλινο !!!! μαγιό, βατραχοπέδιλα μάσκα αναπνευστήρας και μια πετσέτα.

 Στο πάνω ράφι ένα μεταλλικό κουτί από μπισκότα με το απολυτήριο του στρατού, το πρώτο βιβλιάριο υγείας, ένα μάτσο πληθωρικές δραχμές του ενός δισεκατομυρίου, τριαντάρικα με τα κεφάλια των βασιλέων, ένα τσακμάκι και την αγγελία του γάμου σε απόκομμα εφημερίδας και δίπλα σε πλαστική θήκη από χαρτοπετσέτες τρία βιβλιάρια τραπέζης ΙΟΝΙΚΗ ΛΑΙΚΗ και ΤΡΑΠΕΖΑ ΑΘΗΝΩΝ που έχουν ακυρωθεί, διπλωμένα και δεμένα με λαστιχάκια.

Στην πόρτα του υπνοδωματίου καρφωμένες 8 ταβανόπροκες-κρεμάστρες που πάνω τους κρέμονται :

 το αμπέχωνο για τον κήπο, το μπλέ παντελόνι για τα αμπέλια, το χακί για το πότισμα με τις ξεραμένες λάσπες,  ένα λουρί του σκύλου, μια καφέ ζώνη, ένα ψάθινο καπέλο, ένα καρό πουκάμισο, μια γκλίτσα, ένα αλουμινένιο παγούρι του στρατού με χακί τσόχινη επένδυση, ένα ταγάρι άδειο, ένα μπουφάν πράσινο κυπαρισί, ένα ντουμπλ φας γιλέκο με τσέπες, μια χαλασμένη μαύρη ομπρέλα μπαστούνι και μια πλαστική σακούλα με μια τανάλια και χοντρό σύρμα, μια καλούμπα καλώδιο τηλεόρασης, δύο φις ρεύματος χρώματος καφέ και μια παλιά πρίζα και   10 καλούμπες με τριχιές διαφόρων μεγεθών.

Πάνω σε ένα ξύλινο χειροποίητο σκαμνί, ή σε μια ψάθινη καρέκλα χωρίς πλάτη που παίζει ρόλο σκαμνιού είναι ένας μικρός τενεκές τυριού γεμάτος εργαλεία (όσα χωράνε)   και κουτάκια από ΝΙVEA και ATRIX  γεμάτα πρόκες βίδες παξιμάδια ούπα ροδέλες, βιδάκια, καρφάκια κλέμες ένα σουβλί και διάφορα άλλα και απαραιτήτως σπάγγος και κορδέλα περιτυλίγματος χρυσαφί.

Στο πρώτο απ τα τέσσερα συρτάρια  μιας παλιάς κουτσής σιφονιέρας με μισό τούβλο για τέταρτο πόδι,  βρίσκονται ψαλίδια, χτένες, ξυραφάκια ASTOR κόκκινα, μια λάμα ξυρίσματος μαζί με το πετσί για το ακόνισμα, μια χοντρή μηχανή κουρέματος χειροκίνητη, μια παλιά ηλεκτρική ξυριστική μηχανή BROWN χωρίς καλώδιο, παλιές οδοντόβουρτσες αχρησιμοποίητες, 6 αναπτήρες που δεν δουλεύουν κι ένα φακός λεϊζερ κινέζικος και λογαριασμοί ΔΕΗ ΟΤΕ και νερού πληρωμένοι που χρονολογούνται από το 1958, ένα σιφόνι λουτρού κι ένα παλιό τηλέφωνο μπάνιου καθώς κι ένα γυάλινο μπουκαλάκι μπριγιόλ.

Τα υπόλοιπα τρία συρτάρια έχουν κεντήματα, σεμαίν, καρεδάκια, πετσέτες προσώπου και σώματος καθώς και σεντόνια. Επίσης λευκά σώβρακα και φανέλες ΑΤΘΙΣ ή PALCO στη συσκευασία τους .Κι ένα ζευγάρι γυαλιστερές πυτζάμες μπλε που είχαν αγοραστεί όταν ο παππούς είχε μπει νοσοκομείο για προστάτη αλλά δεν τις φόρεσε ποτέ.

ΒΕΡΑΝΤΑ

Στη βεράντα τα πράγματα δεν διαφέρουν και πολύ. Συνήθως η βεράντα είναι συνέχεια της σκάλας με τα 7 σκαλοπάτια που ανεβαίνουν στην κυρία είσοδο του σπιτιού που έχει προεκταθεί με κατασκευή με περίγραμμα από τσιμεντόλιθους με μπάζα μέσα κι από πάνω μια πλάκα από τσιμέντο οπλισμένη με κοτετσόσυρμα ή σε πιο δυνατές κατασκευές με συρματινο πλέγμα τετραγωνικής διατομής. Από πάνω ή απλή τσιμεντοκονία, ή πλάκες πεζοδρομίου από αυτές που περίσσεψαν απ το δημόσιο έργο της διπλανής γειτονιάς, ή ότι πλάκα έχει περισσέψει από άλλες οικοδομικές εργασίες. Γύρω γύρω για ασφάλεια κάγκελο με σωληνωτή κουπαστή βαμμένο λαδομπογιά ή γκρίζο μίνιο, ή λαδομπογιά μαύρη ή συνήθως μουσταρδοκαφέ. Μια παλιά πολυθρόνα γραφείου τριακονταετίας ντυμένη με πράσινο μουσαμά και σιδερένια ροδάκια, απαραιτήτως 6 άσπρες πλαστικές καρέκλες με το ανάλογο οβάλ τραπέζι και άγνωστο γιατί και μια μωβ ή κόκκινη που το χρώμα της έχει κόψει και είναι ξεφλουδισμένη σε πολλά σημεία απ την πολυκαιρία. Σε μια γωνία ένα παλιό ξύλινο τραπέζι ντυμένο με πλαστικό μουσαμαδένιο τραπεζομάντηλο πιασμένο με πινέζες. Το συγκεκριμένο τραπέζι μένει έξω χειμώνα καλοκαίρι και τα πόδια του έχουν φαγωθεί από την εναλλαγή ζέστης κρύου βροχής χιονόπτωσης.. Πάνω απ την σιδερένια κυρία είσοδο ο κλασσικός βιδωτός άσπρος γλόμπος κι από μέσα ντουί για λάμπα μπαγιονέτ τύπου argenta καμπάνα μοντέλο 1974. Απαραίτητο αξεσουάρ πιασμένο στην σιδερένια κάσα της καγγελόφρακτης πόρτας με το οπλισμένο με σύρμα τζάμι, μια ημιδιάφανη λευκή κουρτίνα που παίζει και ρόλο κουνουπιέρας. Υπάρχει και σαφής πρόβλεψη για τοποθέτηση στρατιωτικής κατά προτίμηση κουβέρτας που παίζει το ρόλο πατζουριού για να μη μπαίνει το φώς όταν ξημερώνει η τις ώρες της μεσημεριανής ξεκούρασης. Στο φεγγίτη πάνω απ την πόρτα το μπουρί της σόμπας με τη διακλάδωση που βγαίνει έξω απ το μπαλκόνι. Απαραιτήτως στον τοίχο δίπλα στην πόρτα, μεγάλη ταβανόπροκα με το κλουβί του καναρινιού ή της καρδερίνας. Μπροστά απ το κάγκελο της βεράντας μια μουριά που οι ρίζες της έχουν ανασηκώσει τους τσιμεντόλιθους με αποτέλεσμα τα νερά να τρέχουν προς την είσοδο λόγω αλλαγής της κλίσης.

Γλάστρες συνήθως άδειες  που παίζουν το ρόλο σταχτοδοχείου εκτός από μία με βασιλικό.

Μεταξύ μουριάς και καγκελόπορτας τεντωμένο χοντρό σύρμα για τη μπουγάδα με κρεμασμένα τα  μανταλάκια για άμεση χρήση, μαζί με μια παλιά πετσέτα κι ένα πετσί που στεγνώνουν τα αυτοκίνητα. Σε σπάνιες περιπτώσεις υπάρχει και βρύση με κόκκινη βάνα με πράσινο λάστιχο ποτίσματος. Το λάστιχο είναι δεμένο στη βρύση με σύρμα και σπάγκο για να μη φύγει απ την πίεση. Δίπλα ένας κουβάς που έχει μέσα παλιόπανα κι ένα μπουκάλι AVA για το πλύσιμο του αυτοκινήτου. Εκεί σ αυτή τη βεράντα τρώγαμε ολόφρεσκα φρούτα και σπιτικά γλυκά κάτω απ το άγρυπνο μάτι και με το χάδι του παππού και της γιαγιάς. εποχές φτωχές αλλά όμορφες που περνάγαμε με λιγότερα αλλά πολύ πιο ανθρώπινα και που πολύ φοβάμαι πως πολύ σύντομα θα τις ξαναζήσουμε.

Η Αθήνα έχει μόλις 63.374 κατοίκους και το 3,8% του πληθυσμού της χώρας...

Δεκαετία 1880

Η Αθήνα έχει μόλις 63.374 κατοίκους και το 3,8% του πληθυσμού της χώρας... Κάπου εκεί στη δεκαετία του 1880 δημοσιεύεται μία απογραφή από τον Α. Μανσόλα, η οποία δίνει και πολύ ενδιαφέρουσα εικόνα της Αθήνας την εποχή που στον θώκο του δημάρχου Αθηναίων ήταν ο Δημήτριος Σούτσος. Στην απογραφή, που έδινε μια εικόνα της Αθήνας, τίποτε δεν μπορούσε να προεξοφλήσει ότι πολύ αργότερα, μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, την πόλη θα χτύπαγε τόσο τραγικά η αστυφιλία… Μια πόλη - καταφύγιο των κυνηγημένων και των θυμάτων του εμφυλίου, των θυμάτων της φτώχειας και της εγκατάλειψης της ελληνικής υπαίθρου. Σε συνδυασμό, μάλιστα, και με τις διευκολύνσεις της παγκόσμιας ελληνικής πατέντας της αντιπαροχής, δημιουργήθηκε με αργούς αλλά σταθερούς ρυθμούς η πόλη - τέρας που μερικές φορές πλησίασε επικίνδυνα στο να ξεπεράσει το 50% του πληθυσμού της χώρας… Έτσι λοιπόν η απογραφή αυτή της δεκαετίας του 1880 βρήκε την Αθήνα με 63.374 κατοίκους, δηλαδή μόλις το 3,8% του συνολικού πληθυσμού της χώρας. Οι δημότες Αθηναίων ήταν 29.634 και οι ετεροδημότες 24.148, ενώ κατοικούσαν 7.423 αλλοδαποί και 2.169 αγνώστου εθνικότητας!!! Έδειξε μάλιστα η απογραφή αυτή ότι η Αθήνα από τότε ήταν «πολυπολιτισμική». Από τους αλλοδαπούς, 2.788 ήταν Έλληνες από την Τουρκία (Οθωμανοί υπήκοοι), 457 Ιταλοί, 372 Άγγλοι, 235 Γάλλοι, 175 Γερμανοί, 105 Αυστριακοί και 89 Ρώσοι! Σύμφωνα δε με τα στοιχεία της ίδιας απογραφής, υπήρχαν ακόμη 3.202 άτομα «διαφόρων άλλων εθνικοτήτων». Από τους αλλοδαπούς που απογράφονται στην Αθήνα, κάτι λιγότερο από τους μισούς, οι 1.066, δεν μιλούσαν καν ελληνικά! Δήμαρχος Αθηναίων τότε ήταν ο Δημήτριος Σούτσος, ο «Δήμαρχος των Λούστρων», όπως έμεινε γνωστός, γιατί είχε αγκαλιάσει τον κόσμο του Ψυρρή. Εκλέχθηκε δήμαρχος Αθηναίων σε ηλικία μόλις 33 ετών, δύο συνεχείς τετραετίες (1879-1883 και 1883-1887), κερδίζοντας στις εκλογές τούς πλέον διακεκριμένους εκπροσώπους των μεγαλοαστών. Εκλέχτηκε για πρώτη φορά στις 11 Μαΐου του 1879 και ξαναεκλέχτηκε για δεύτερη θητεία. Στον δημαρχιακό θώκο παρέμεινε μέχρι τις 30 Σεπτεμβρίου του 1887. Εξαιρετικές σπουδές, επαναστατική διάθεση και αγάπη για την Αθήνα ήταν τα χαρακτηριστικά του γηγενή δημάρχου Δημητρίου Σούτσου. Ήταν γιος του Σκαρλάτου Σούτσου, υποστράτηγου και γόνου εύπορης φαναριώτικης οικογένειας, και της Ελπίδας Καντακουζηνού, κόρης του Αλέξανδρου Καντακουζηνού. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Δημήτριος Σούτσος είχε κληρονομήσει τεράστια περιουσία, κυρίως σε γη, από τον πατέρα του, της οποίας το μεγαλύτερο μέρος πούλησε στον Ανδρέα Συγγρό. Σπούδασε Φιλοσοφία και Μαθηματικά στην Αθήνα και Μηχανική και Μεταλλειολογία στο Παρίσι. Πολέμησε στο επαναστατικό κίνημα του 1878 στη Θεσσαλία, επικεφαλής σώματος 400 Αθηναίων εθελοντών, και τραυματίστηκε. Είχε υπηρετήσει πριν και ως νομομηχανικός και αργότερα, ως δήμαρχος, συγκρούστηκε σφοδρά με την κεντρική εξουσία, εκπροσώπησε τις λαϊκές τάξεις και τους οικονομικά αδύνατους, αποκτώντας το προσωνύμιο «Δήμαρχος των Λούστρων». Έχει συνδέσει το όνομά του με σημαντικά έργα (Δεξαμενή Λυκαβηττού, ανέγερση νέας Δημοτικής Αγοράς) και την καθιέρωση των λαϊκών διαδηλώσεων. Οι πολιτικοί του αντίπαλοι κατόρθωσαν να τον παραπέμψουν σε δίκη για απιστία και απάτη, αλλά ο Σούτσος αθωώθηκε πανηγυρικά και έμεινε στην Ιστορία ως ένας από τους πιο αξιόλογους δημοτικούς άρχοντες. Πέθανε σε ηλικία 58 ετών, το 1904, από καρδιακό νόσημα που οφειλόταν σε παλαιό τραύμα. Ο Δημήτριος Σούτσος υπήρξε ο αγαπημένος της «φάρας» του Ψυρρή, η οποία αποτελούσε και τον πυρήνα του προεκλογικού του μηχανισμού και από την οποία αντλούσε την πολιτική του δύναμη. Η αποχώρησή του από τον δημαρχιακό θώκο, βέβαια, έδωσε την ευκαιρία να οργανωθεί σταδιακά η εξόντωση των ομάδων στου Ψυρρή, η γνωστή ως «εκκαθάριση των κουτσαβάκηδων» από τον Μπαϊρακτάρη. Εκείνη την εποχή λοιπόν οι ταβέρνες και τα καπηλειά ήταν «μαγνήτης» και έφερναν στα δρομάκια του Ψυρρή… όλους τους κατοίκους της πόλης. Βασιλιάδες αλλά και κοινούς θνητούς. Υπουργούς, διπλωμάτες, μεροκαματιάρηδες, αλλά και διάφορους «αεριτζήδες» που είχαν αρχίσει να κάνουν την εμφάνισή τους στην τότε Αθήνα. Στους πιστούς θαμώνες, ο Όθωνας και αργότερα ο Γεώργιος Α’. Ο πρώτος, σύμφωνα με δημοσιεύματα του Τύπου της εποχής, προτιμούσε την ταβέρνα «Του Γιαβρούμ», ενώ για τον δεύτερο λένε ότι η ρετσίνα δεν ήταν το μοναδικό κίνητρο για τις συχνές επισκέψεις του στην περιοχή. Στις ξακουστές ταβέρνες της εποχής ήταν μεταξύ άλλων του «Ζώη», του «Σαλίγκαρου», του «Τασούλη», του «Χρυσού» κ.ά. Διάσημο ήταν και το «Καφέ Αμάν», το οποίο βρισκόταν δίπλα στο ιστορικό θέατρο του Μπούκουρα.  Η περιοχή (ως περιοχή διασκέδασης) είχε γεμίσει και από τους κανταδόρους της Αθήνας, για τους οποίους η ταβέρνα ήταν ο χώρος για να ξεδιπλώσουν τις καλλιτεχνικές τους δυνατότητες. Αν μπορούσαν να ακούσουν το μουσικό ρεπερτόριο των σημερινών μαγαζιών της περιοχής, τα οποία έχουν αντικαταστήσει τις καντάδες με «ατυχείς» ερμηνείες ρεμπέτικων και κυρίως με ξένο ρεπερτόριο, είναι βέβαιο ότι θα «έτριζαν τα κόκαλά τους». πηγή

Στην Αρχαία Αγορά

Ζώντας στην Αθήνα, είναι σαν να ζεις σε όλες τις εποχές της.  Από την προϊστορική περίοδο μέχρι και τη σύγχρονη εποχή.  Αρχαία μνημεία δίπλα σε σύγχρονα κτίρια, ρωμαϊκά αφιερώματα δίπλα σε βυζαντινές εκκλησιές και τζαμιά.
Μέρα ηλιόλουστη στο χώρο της Αρχαίας Αγοράς είναι ό,τι καλύτερο σ' αυτή την πόλη.  Η οδός Παναθηναίων σε περιμένει στην είσοδο του αρχαιολογικού χώρου για να σ' ανεβάσει νοερά στην Ακρόπολη, να σε φέρει στον Παρθενώνα και στο Ερέχθειο, την εποχή που τελούνταν τα Παναθήναια.  Έτοιμο το νέο πέπλο της Θεάς για να ντύσει το άγαλμα, η Θεά Αθηνά, η προστάτιδα της πόλης.  Αρρηφόροι και ιέρειες της Θεάς σε πλήρη δραστηριότητα για εννέα ολόκληρους μήνες.
Πανέμορφος ο χώρος της Αρχαίας Αγοράς!  Ένας υπέροχος τεράστιος αρχαίος κήπος, με δένδρα και φυτά πάμπολλων ειδών, με λουλούδια φυτρωμένα στις αρχαίες πέτρες τιμώντας τη Θεά της βλάστησης με σύγχρονες τελετές ευφορίας δίπλα στο ιερό Της.
Εδώ ήταν η καρδιά της αρχαίας μας πόλης, εδώ αναπτύσσονταν όλες οι κοινωνικές και θρησκευτικές της δραστηριότητες.  Αυτό μας βεβαιώνουν τα ερείπια δημοσίων κτιρίων και ναών.
Όμως, την προσοχή και το ενδιαφέρον όλων κινεί ιδιαίτερα ο μοναδικός ναός του Ηφαίστου και της Αθηνάς Εργάνης, από τους πλέον καλοδιατηρημένους αρχαίους ναούς στη χώρα μας.  Δεσπόζει επιβλητικά στην κορυφή του λόφου του Αγοραίου Κολωνού, ένας ναός που έκτισαν οι Αθηναίοι τον 5ο αιώνα π.χ. για να τιμήσουν τον Θεό της σιδηρουργίας και την Θεά της χειροτεχνίας και με άλλα λόγια, για ν' αποδώσουν την πρέπουσα σημασία στις δυο αυτές τόσο σημαντικές τέχνες για τον άνθρωπο, τη ζωή και την επιβίωσή του.
Ο ναός - σημαδεμένος από τον χρόνο, τους καιρούς και τους σεισμούς της πόλης μας - με τους κίονες να διαφεύγουν της ευθείας γραμμής κι ίσως, κάπου επικίνδυνα ν' αποκλίνουν.  Αποκλίνουμε κι εμείς από τον χρόνο ζώντας τον ναό.  Κοιτάζω προς τον σηκό, να βρω σημάδια του χθες, να νιώσω την αίγλη και τη μαγεία του, τότε που τ' αγάλματα της Θεάς και του Θεού δέσποζαν, προκαλώντας το δέος και την κατάνυξη στους πιστούς της αρχαιότητας.  Αγριόχορτα στα αετώματα και λειχήνες στη βάση του μαρτυρούν τη φθορά και την εγκατάλειψη.  Παρ' όλα αυτά, ο ναός παραμένει ορθός κι επιβλητικά υποδέχεται κάθε επισκέπτη που τον αγαπά και θα τον τιμήσει.
Όμως, ο χώρος της Αρχαίας Αγοράς ιδιαίτερα ελκυστικός κι αποζητάς ξανά και ξανά να τον επισκεφθείς, να τον περπατήσεις.  Ηλιόλουστο γεναριάτικο πρωινό κι ο δρόμος μας, μα πιότερο η ψυχή μας, μας οδηγούν και πάλι στον αρχαιολογικό χώρο.
Η οδός Παναθηναίων μας περιμένει για να μας οδηγήσει.  Αυτή τη φορά, παίρνουμε το βόρειο άκρο.  Συστάδες δένδρων, συμπλέγματα κλαδιών κι αλύπητη υγρασία.  Αναζητώ αγωνιωδώς τις ακτίνες του ήλιου για να με ζεστάνουν.
Ο βωμός των δώδεκα Θεών ή ίσως ό,τι απέμεινε από αυτόν.  Ξεραμένο φύλλο πλατάνου πάνω στην πλάκα που τον δηλώνει, σημάδι του χρόνου που πληγώνει και νεκρώνει.  Κατακρεουργημένος από τις γραμμές του τρένου, όπως κι ένα μεγάλο μέρος της βόρειας πλευράς της Αρχαίας Αγοράς.
Στ' αριστερά μας διακρίνουμε τα ερείπια υστερορωμαϊκών κτισμάτων.  Ερείπια παντού και μόνο οι μαρμάρινες πλάκες να υποδηλώνουν το αλλοτινό μεγαλείο.  Ναοί και δημόσια κτίρια κατεστραμμένα από τους τόσους κατακτητές που πέρασαν από την πόλη μας, από την αρχαιότητα μέχρι και τα νεότερα χρόνια.  Η Ποικίλη Στοά και το Ιερό της Ουρανίας Αφροδίτης στα αζήτητα.  Ίσως εκεί που περνάει σήμερα το τρένο...
Ανηφορίζουμε στο ναό του Ηφαίστου και της Αθηνάς Εργάνης από τα βορειοδυτικά.  Στεκόμαστε στην κορφή του λόφου κι αγναντεύουμε.  Την Ακρόπολη αντίκρυ και τα ερείπια της Αρχαίας Αγοράς που εκτείνονται κάτω από τα πόδια μας.
Κατηφορίζουμε.  Στ' αριστερά μας η Θόλος και στα δυτικά μας, το Βουλευτήριο και το Μητρώο, εκεί που άλλοτε λατρευόταν η Μητέρα όλων των Θεών.  Παρατηρώ, μάταια προσπαθώντας να διακρίνω τον βωμό του ναού μέσα στα ερείπια.  Η Θεά δεν είναι πια εδώ...
Συνεχίζουμε στ' ανατολικά.  Οι κομμένοι κίονες των δημοσίων γραφείων και το μονοπάτι που μας οδηγεί και πάλι στην οδό Παναθηναίων.  Ευτυχώς, η γη καταπράσινη και λουλουδιασμένη, μας παρηγορεί για το μέγεθος της καταστροφής του χώρου που ξετυλίγεται μπρος στα μάτια μας.
Στα δεξιά μας, το άλλο πιο καλοδιατηρημένο μνημείο, ο βυζαντινός ναός των αγίων Αποστόλων και μπροστά μας το μουσείο της στοάς του Αττάλου.  Ανηφορίζουμε προς το Νυμφαίο και παρατηρούμε ό,τι απέμεινε, έναν και μοναδικό κουτσουρεμένο κίονα του νοτιανατολικού ναού.
Παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής.  Κατηφορίζουμε την οδό Παναθηναίων.  Μια θλίψη με κυριεύει γυρνώντας το βλέμμα μου στα γύρω ερείπια της Αρχαίας Αγοράς.  Ένας χώρος πανέμορφος, ένα αλλοτινό μεγαλείο και η τραγική κατάληξή του.
Οι κατακτητές δεν σεβάστηκαν, ποτέ δεν σέβονται άλλωστε, τον πολιτισμό και την σπουδαιότητα της Αθήνας.  Μήπως όμως και η Αθήνα δεν έπαιξε το πολιτικό παιχνίδι της κατάκτησης και της κυριαρχίας, όταν ήταν στην ακμή της;  Μια ιμπεριαλιστική δύναμη που υπέταξε άλλες πόλεις - κράτη κι ισοπέδωσε άλλες πολιτείες.  Η μοίρα γυρνά κι εκδικείται σκληρά...
Όμως, τα ερείπια της αρχαίας μας πόλης δεν φέρνουν θάνατο και παγωνιά.  Ανασταίνουν στην καρδιά μας το παντοτινό μεγαλείο, τον πολιτισμό, την ακμή, την λαμπρότητα, την ομορφιά της. 
 Η αρχαία Αθήνα θα είναι πάντα ζωντανή για μας, όσο πατάμε τα χώματά της και κτυπάει εδώ η καρδιά μας.
Ρούλα Σκούταρη

ΝΑ Η ΟΜΟΝΟΙΑ ΠΛΑΣ

Εν Αθήναις...πάμε να δούμε το συντριβάνι;

Πώς μας φαινότανε τότε το συντριβάνι της Ομόνοιας;
Οι οικογενειακές βόλτες συνήθως Σάββατο απόγευμα το είχαν στο πρόγραμμα...
Το χαζεύαμε ανέμελα και χωρίς φόβο μήπως μας την πέσει κανένας περίεργος
όπως σήμερα.
Λιγοστά και τα αυτοκίνητα....
Το βράδυ το φωτίζανε και το θέαμα ήταν ακόμα ωραιότερο...
Τα κτίρια γύρω από την Ομόνοια ήταν ζωντανά...μπαινόβγαινε κόσμος...
Ραφτάδες...γραφεία συνοικεσίων (είχαν τζίρο τότε)...μανταρίστρες...δικηγόροι...
συμβολαιογράφοι...αλλά και κατοικίες.
Μέγαρα τα έλεγαν και είχαν και θυρωρό και διαχειριστή...
Ο πρώτος έμενε εκεί....υπήρχε στην συμφωνία και μάλιστα ο ενδιαφερόμενος
έδινε χρήματα για να πάρει το θυρωρείο.
Στην αρχή της Αθηνάς στην Ομόνοια έβλεπες τους σαράφηδες με τις βιτρινούλες
με τα ροδάκια.
Είχαν βιβλίο θεωρημένο από την Ασφάλεια και περνούσαν τις συναλλαγές τους.
Στοιχεία του πωλητή δηλαδή γιατί οι μπουκαδόροι πήγαιναν και σε αυτούς
για να σκοτώσουν την λεία τους.
Τα περίπτερα της Ομόνοιας ήταν προνομιούχα....
Μικρά μαγαζιά...εύρισκες ότι ήθελες και ήταν ανοιχτά όλο το 24ωρο.
Σπάνια η εγκληματικότητα...άντε κανένας καυγάς μεθυσμένων ή καμμιά φασαρία
νταβατζή με γυναίκα της νύχτας.
Αρχές Πειραιώς υπήρχαν καμπαρέ με τολμηρές για την εποχή φωτογραφίες
σκεπασμένες όμως με χαρτάκι και πινέζα στα επίμαχα σημεία.
Ήταν οργανωμένα με σεπαρέ απομωνομένα τραπεζάκια σε ημισκότεινα σημεία.
Η Πανεπιστημίου...η Σταδίου...η Αγίου Κων/νου...η Πειραιώς...η Γ'Σ/βρίου...
η Αθηνάς με κέντρο αναφοράς την πολύπαθη δυστυχώς σήμερα Πλατεία Ομονοίας την οποία κανένας Δήμαρχος δεν μπόρεσε να νοικοκυρέψει.

πίσω στα παλιά