ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ

Δευτέρα 17 Φεβρουαρίου 2014

Μασκαράδες και Μπαλ Μασκέ της παλιάς Αθήνας!



Μασκαράδες και Μπαλ Μασκέ της παλιάς Αθήνας!


Αθηναικό καρναβάλι και μπαλ μασκέ στα χρόνια του ’60. Οι πρωταγωνιστές του κινηματογράφου της δεκαετίας του 1960 και η ελίτ της ελληνικής τέχνης στα καρναβάλια.
Άνεμελιά, όμορφες στολές, χαμογελαστά πρόσωπα και πολύ γλέντι στους δρόμους στα σπίτια, στα κλαμπάκια της εποχής.
maskarades_palias_athinas_bluehornet

Ο αποκριάτικος εορτασμός στην Πλάκα, όπως και σήμερα ήταν ο τελικός προορισμός όλων των καρναβαλιστών.
Στις γειτονιές και όχι μόνο το περίφημο γαϊτανάκι ήταν αναπόσπαστο μέρος της καρναβαλικής φιέστας και ένα αποκριάτικο έθιμο, που ζει σήμερα μόνο στην επαρχία και τα χωριά.
Για όσους δεν το ξέρουν στο “Γαιτανάκι” οι μεταμφιεσμένοι χορεύουν γύρω από ένα κατακόρυφο κοντάρι, κρατώντας κορδέλες δεμένες στην κορυφή του. Με κάθε περιστροφή, οι κορδέλες τυλίγονται γύρω στο κοντάρι και επομένως κονταίνουν.
maskarades_tis_palias_athinas_bluehornet
Μπαλ Μασκέ…για λίγους!
Τα Μπαλ Μασκέ ήταν μια ευκαιρία για να γλεντήσει η Αθήνα σε θρυλικούς χορούς μεταμφιεσμένων που τα είχαν όλα.
Ηταν ένα μπαλ μασκέ!
Το καρναβάλι της ελίτ
maskarades_tis_palias_athinas_bluehornet
Το καρναβάλι ήταν κάποτε μια ευκαιρία για να γλεντήσει η Αθήνα σε θρυλικούς χορούς μεταμφιεσμένων που τα είχαν όλα. Τρανταχτά ονόματα της κοινωνικής, καλλιτεχνικής και πνευματικής ελίτ, αληθινά κοσμήματα και εντυπωσιακά κοστούμια που σχεδιάζονταν μήνες πριν, ακόμη και δια χειρός Τσαρούχη.
Μπορεί οι περισσότεροι να συνδέουν το καρναβάλι με την Πάτρα, μπορεί εσχάτως τοπικά ήθη και έθιμα από διάφορες περιοχές της χώρας να διαδόθηκαν – κυρίως λόγω τηλεόρασης – σε όλη την Ελλάδα, οι Απόκριες όμως ανέκαθεν εμπλέκονταν και με την αστική κουλτούρα.
maskarades_tis_palias_athinas_bluehornet
Μεγάλη επιτυχία του μπαλ μασκέ του ξενοδοχείου «Μεγάλη Βρεταννία», του πιο φημισμένου στη δεκαετία του 1950, όπου όλοι πήγαιναν ντυμένοι ντόμινο με απαραίτητο αξεσουάρ τη μάσκα. Ετσι, μη γνωρίζοντας ποιος είναι ποιος, απολάμβαναν το «καλυμμένο» φλερτ με απρόσμενα επακόλουθα, αφού λόγω μεταμφίεσης πολύ συχνά ο σύζυγος φλερτάριζε τη σύζυγο.
Την ίδια εποχή, άλλοι χοροί μεταμφιεσμένων που εθεωρούντο high ήταν το «the place to be» του Ιππικού Oμίλου, της Ενωσης Θεατρικών Συγγραφέων, του ξενοδοχείου «Σεσίλ» στην Κηφισιά και του «Κινγκ Τζορτζ».
Η ιδιοκτήτριά του Καίτη Καλκάνη οργάνωνε κάθε χρόνο στο «Tudor Hall» το περίφημο bal de tête (στόλιζαν μόνο το κεφάλι και μακιγιάριζαν το πρόσωπο).
Δεν μπορούμε να μην αναφέρουμε, τη δεκαετία του 1950, το κορυφαίο πάρτι της Λητώς Κατακουζηνού, με σταθερούς καλεσμένους τον Γιάννη Τσαρούχη (που επιμελείτο και την αποκριάτικη αμφίεσή της), τον Ελύτη, τον Χατζηκυριάκο – Γκίκα, τον νεαρό, τότε, ποινικολόγο Αλέξανδρο Λυκουρέζο και λοιπά μέλη της αθηναϊκής ελίτ.
maskarades_tis_palias_athinas_bluehornet
Περιελάμβανε και διαγωνισμό μεταμφίεσης, όπου σχεδόν πάντα το πρώτο βραβείο το έπαιρνε η ίδια η «ξανθιά αρχόντισσα της Πλατείας Συντάγματος».
Στις αρχές της δεκαετίας του 1960, οι μεγάλες οικογένειες (Καρέλλα, Μπότση, Νομικού, Μπρούδου) λες και συναγωνίζονταν σε ποιο σπίτι θα γίνει το με μεγαλύτερο απόηχο αποκριάτικο πάρτι.
Η μόδα τότε ήταν να έχουν κάποιο συγκεκριμένο θέμα και οι παλιοί Αθηναίοι θυμούνται το πάρτι «Μια βραδιά στο λιμάνι» όπου οι μεγαλοκυρίες των Αθηνών ντύθηκαν όλες πόρνες.
maskarades_tis_palias_athinas_bluehornet
Πολύ συχνά ο αριθμός των καλεσμένων επέβαλε την ενοικίαση ολόκληρου κοσμικού κέντρου και η «Oμπέρζ» στη Βαρυμπόμπη ανακηρύχθηκε σε «ναό» της αποκριάτικης διασκέδασης.
Εκεί είχε κάνει πάρτι ο Νίκος Φαρμάκης με θέμα «Μάγιερλινγκ» εμπνευσμένο από την κινηματογραφική επιτυχία της εποχής.
maskarades_tis_palias_athinas_bluehornet
Τα κουτσομπολιά ήθελαν καλεσμένους και τους πρωταγωνιστές της ταινίας Oμάρ Σαρίφ και Κατρίν Ντενέβ, οι οποίοι όμως δεν κατάφεραν να παραβρεθούν.
Λίγα χρόνια αργότερα ένα αντίστοιχο πάρτι, εμπνευσμένο από τις σταρ του Χόλιγουντ, έγινε και στις «9 Μούσες» της οδού Ακαδημίας, όπου η Ντόλυ Γουλανδρή ντύθηκε Μέι Γουέστ, ενώ ανάλογα εντυπωσιακά κοστούμια φόρεσαν και grandes dames, όπως η Πανδώρα Τσαλδάρη και η Ντόντα Βορίδη.
Στα sixties, η Ζωζώ Σαπουντζάκη έγινε και «Βασίλισσα του καρναβαλιού», κερδίζοντας τον τίτλο με διαφορά… στήθους από τη Ρίκα Διαλυνά.
Η Σαπουντζάκη είχε μανία με τα αποκριάτικα κοστούμια, τα οποία της έραβε, όπως και τις πιο εξαντρίκ τουαλέτες της, ο Γιώργος Μανούσκος.
Στο σπίτι της στην οδό Λήμνου έκανε την τελευταία Κυριακή της Αποκριάς ένα πάρτι που τελείωνε το πρωί της Καθαράς Δευτέρας.
maskarades_tis_palias_athinas_bluehornet
Το καρναβάλι των μικροαστών!
Οι μικροαστοί, δηλάδη ο λάος. Με τα γαϊτανάκια κατεβάινουν ορδές από μασκαράδες στην Πλάκα, το “άντρο” του κρνάβαλου. Ατραξιόν μέχρι και τις αρχές της δεκαετίας του 1980), καραμούζες, σεπαρντίνες, κομφετί, πλαστικά ρόπαλα που προσγειώθηκαν σε πολλά κεφάλια μασκαράδων, μάσκες που έκρυβαν την αληθινή ταυτότητά μας, ταβερνάκια, κρασί με θέα την ακρόπολη.
Αναφερόμαστε βέβαια σε εποχές με αυστηρές αρχές και ήθη, οπότε οι μάσκες των αποκριάτικων κοστουμιών ήταν μια καλή ευκαιρία για να παραμεριστούν
 οι αναστολές.

Κυριακή 16 Φεβρουαρίου 2014

Εν Αθήναις...ο δοσάς





Πώς να τον ξεχάσεις όταν τον έβλεπες εκείνα τα χρόνια κάθε τόσο να βαράει
την αυλόπορτα και να φωνάζει..."...ο δοσάαας..."
Και αφορούσε την πλειοψηφία των αυλικών που με αυτό τον τρόπο
προσπαθούσαν να καλύψουν τις ανάγκες τους.
Θυμάμαι τις μαξιλαροθήκες να γράφουν ...αλευρόμυλοι...
Όταν πρωτοξεκινούσε ένα σπιτικό προσπαθούσαν να το στήσουν
με κάθε μέσον ...ακόμα και τα άδεια τσουβάλια του φούρναρη
που ήταν λευκά επιστρατευόντουσαν από την γειτονιά
για να βοηθήσουν το νέο ζευγάρι.
Τι αγοράζανε με δόσεις;
Είδη προικός ...σεντόνια...μαξιλαροθήκες...εσώρουχα....ρόμπες...κ.λ.π.
Έπαιρνε παραγγελία και την δόση και την επόμενη εβδομάδα έφερνε
το εμπόρευμα.
Φυσικά στο φορτηγάκι είχε και στόκ ...
Το μελανί μολύβι το είχε στο αυτί και με το καλημέρα έβγαζε την κάρτα-τεφτέρι
και αφαιρούσε την δόση της εβδομάδας κάνοντας το ίδιο και στο αντίστοιχο
τεφτέρι της πελάτισας.
Δεν έψαχναν τις τιμές που τους χρέωνε ο έμπορας όπως τον έλεγαν γιατί
το δοσάς δεν τους ακουγότανε καλά.
Με λίγα χρήματα κάθε τόσο αγοράζανε κανένα καινούργιο πανί.
Ο δοσάς δεν είχε μόνο κέρδη ....είχε και ζημίες...
Χτυπούσε την αυλόπορτα και ζητούσε την τάδε για να τον ενημερώσουν
ότι έχει μετακομίσει προς άγνωστη κατεύθυνση.
Συνηθισμένο το φαινόμενο .....το νέο ζευγάρι που προσπαθούσε
να σταθεί στα πόδια του έβαζε φέσια και άλλαζε συνέχεια αυλή.
Μια μηχανή πράγματα όλα όλα και σε άλλη γειτονιά.
Υπήρχαν τέτοιες μηχανές με καρότσα που έγραφαν
 ΕΚΤΕΛΟΥΝΤΑΙ ΜΕΤΑΦΟΡΑΙ...
Στην Αιόλου υπήρχαν αποθήκες από τις οποίες ψώνιζαν οι δοσάδες...
με πίστωση.
Εμπορικότερος όρος αλλά στην ουσία με δόσεις...
Τεφτέρι και αυτοί και αρκετές φορές έβαζαν τις φωνές στην πελάτισα
που τους καθυστερούσε την δόση.


πίσω στα παλιά

Εκπληκτικές φωτογραφίες από την χιονισμένη Αθήνα του 30'

 απολαύστε αυτό το μικρό ταξίδι στο παρελθόν και εκπλαγείτε με τα χιόνια 

που φτάνουν ως την Βουλιαγμένη! 


Λυκαβητός χιονισμένος 1927
likavitos-1927_20091217_1941680072
Βουλιαγμένη χιονισμένη - (Λαιμός της Βουλιαγμένης) Η φωτογραφία τοποθετείται χρονικά μεταξύ 1920-1929
laimos-vouliagmenis-1920-1929_20091217_1038016446
Αθήνα - Χιονισμένο το Προεδρικό Μέγαρο 1928
proedriko-megaro-1928_20091217_1703587754
Αθήνα - Περιοχή Δοξιάδη χιονισμένο τοπίο με φόντο τον Λυκαβητό 1928
perioxi-doksiadi-propodes-likavitou-1928_20091217_1737175535
Χιόνια στην Βουλή των Ελλήνων 1929
vouli-twn-ellinwn-1929_20091217_1504373704
Παγκράτι χιονισμένο θέα προς Καλλιμάρμαρο Στάδιο (Η φωτογραφία χρονολογείται μεταξύ 1930-1939)
pagkrati1930-1939_20091217_1598972973
Χιονισμένη η Αθήνα. Με θέα τον ιερό βράχο της Ακρόπολης  1934
likavitos-1934_20091217_1201971386
Χιόνια στην Αθήνα θέα από την Οδό Δημοκρίτου προς Ακρόπολη 1934
likavitos-odos-dimokritou-1ian1934-31dek_20091217_1581509845
Αθήνα Οδός Σταδίου και Κολοκοτρώνη - Εκπληκτική φωτογραφία με χιονόπτωση και χιονισμένο τον περιβάλλοντα χώρο. 1934
stadiou-kolokotrwni-1934_20091217_1409877857
Χιονισμένη η Αθήνα Θέα από τον λόφο του Λυκαβητού 1939
likavitos-1939_20091217_1401444672
Εδώ τελειώνει το όμορφο ταξίδι σε μία άλλη Αθήνα . Την χιονισμένη Αθήνα του παρελθόντος!

meteoclub.gr

Άνθισαν οι αμυγδαλιές

Άνθισαν οι αμυγδαλιές



Ετίναξε την ανθισμένη αμυγδαλιά
με τα χεράκια της
κι εγέμισ’ από άνθη η πλάτη
η αγκαλιά και τα μαλλάκια της.
Κι εγέμισ’ από άνθη...

Αχ, σαν την είδα χιονισμένη την τρελή
γλυκά τη φίλησα
της τίναξα όλα τ’ άνθη από την κεφαλή
κι έτσι της μίλησα:
Της τίναξα όλα τ’ άνθη...

Τρελή, σαν θες να φέρεις στα μαλλιά σου τη χιονιά
τι τόσο βιάζεσαι;
Μονάχη της θε να `ρθει η βαρυχειμωνιά, 
δεν το στοχάζεσαι;
Μονάχη της θε να `ρθει...

Του κάκου τότε θα θυμάσαι τα παλιά
τα παιχνιδάκια σου
σκυφτή γριούλα με τα κάτασπρα μαλλιά
και τα γυαλάκια σου.
Σκυφτή γριούλα..

Γεώργιος Δροσίνης

Το καρναβάλι στην Αθήνα την παλιά

Το καρναβάλι στην Αθήνα την παλιά

Κάθε μας λύπη μακριά
κι ανοίξτε τα βαρέλια
και την τρελλή Αποκρηά
με γέλια και με γλέντια
Κάθε λεβέντης από μας
και κάθε παλληκάρι
ας τραγουδήσει κι ας χαρεί
κι όποια τ' αρέσει ας πάρει...

Και μετά την αναδρομή σε πρόσφατες αποκριές ( για να μη νομίζετε ότι είμαι 
και μεγάλη, θα παραμείνω δεσποινίς ετών 39 για το υπόλοιπο του βίου μου), μ' έπιασε
 να ψάχνω για τις αποκριές της παλιάς Αθήνας, τότε που ήταν τόσο μικρή ώστε
 όλοι ήταν μια παρέα, όλοι ήταν γνωστοί.

Από τα "Αθηναϊκά", το περιοδικό του Συλλόγου των Αθηναίων διαβάζω για
 τον εορτασμό της Αποκρηάς ( όπως την έγραφαν τότε, με η). Ο Σύλλογος των Αθηναίων
 ιδρύθηκε το 1895 ως Αθηναϊκός Σύλλογος" και λειτουργεί ως τις μέρες μας. 
Από το 1955 εκδίδει τα Αθηναϊκά με άρθρα σχετικά με τη ζωή, τις ιστορίες και 
τα έπη της Αθήνας.
Σ' ένα απ' αυτά, του 1968, ο Κώστας Δημητριάδης, στέλεχος του ΕΟΤ,
 γράφει για το "Το καρναβάλι στην Αθήνα την παλιά". Ως παλιά Αθήνα εννοούσε 
την Αθήνα του τέλους του 19ου αιώνα. Ιδού.

"Τα πολιτικά κι όλα τ' άλλα τερτίπια κι αλληλοτρωγώματα που τριβέλιζαν ανέκαθεν
 τα μυαλά των Αθηναίων, παραμέριζαν τις Απόκριες στη μικρή ακόμα τότε πρωτεύουσα,
 κι όλες κι όλοι δε μιλούσαν παρά για τα "Μπαλ Μασκέ" στα "μεγάλα" σπίτια, 
όπως του Σερπιέρη, του Μαυρομιχάλη κι άλλα, σε δημόσιους αποκρηάτικους 
χορούς όπως του Δημοτικού Θεάτρου, του Παρνασσού, της Αγγλικής Πρεσβείας, 
της Ρωσσικής, αργότερα του χορού των Συντακτών και για το γλεντοκόπημα 
στις ξακουστές τότε ταβέρνες της Πλάκας και του Ψυρρή. Του Τζουτζούρη,
 του Καβαλλάρη, του Παπαχειμώνα, του Γάκη, του Ρούκουνα, του Κρητικού, 
του Καρούμπαλα, του Ζαφείρη, του Αλήκοκο και τόσες ακόμα.
Στα σπίτια που δεχόντουσαν παρέες μασκαράδων, για να επιτρέψουν την είσοδο
 τους, αφού ο αρχηγός της παρέας χτύπαγε το ρόπτρον, ανασήκωνε τη μάσκα 
του για να τον αναγνωρίσει ο οικοδεσπότης και τότε έπαιρνε την άδεια για να περάσει
 μέσα με τους φίλους του χωρίς να έχει την υποχρέωση να βγάλει κανένας τους τη μάσκα.

Στα ποιητικά σαλόνια του Σουρή όμως οι παρέες των μασκαράδων έμπαιναν ελεύθερα ,
χωρίς ανασήκωμα της μάσκας.
Ο μπουφές της Αποκρηάς στο σπίτι του Σουρή και της φιλόξενης κυρίας του, της μαντάμ
 Μαρή, δεν ήταν βέβαια τόσο πλούσιος όσο στου Σερπιέρη. Οι αυτοσχέδιοι 
όμως στίχοι πασπαλισμένοι με μπόλικον "Αττικόν Αλας" ήταν πλουσιώτατοι και χάριζαν
 το γέλιο.
Στα σαλόνια του Σουρή πάντα παρόντες οι "μεγάλοι" φίλοι του, ο Παλαμάς, 
ο Δροσίνης, ο Καμπούρογλου, ο Λάσκαρης, ο Βελιανίτης, ο Μπάμπης Άννινος, 
ο Τσοκόπουλος, ο Πωπ, ο Στρατήγης, ο Σκόκος, ο Νιρβάνας και άλλοι.
Κάποια αποκρηάτικοι βραδιά, έκαναν την παρουσία τους στου Σουρή δυο υψηλότατοι 
μασκαράδες με ντόμινα. Ο Αννινος ψιθύρισε στη μαντάμ Μαρή πως ήταν
 οι πρίγκηπες Νικόλαος και Ανδρέας. Η κα Σουρή άρχισε τότε τις ρεβεράντσες... 
Σε λίγο όμως οι δύο μυστηριώδεις "πρίγκηπες" έβγαλαν τις μάσκες και δεν ήταν
 άλλοι από τους "υψηλότατους" αδελφούς, τον Κοκό και το Βασιλάκη Μελά.

Και να πως σατίριζε ο Σουρής στο "Ρωμηό" του το καρναβάλι της Αθήνας.

Γλέντα λοιπόν Αποκρηά μασκαρεμένη χώρα 
που ένα μόνο έμαθες στα φανερά να κλέβεις 
Να γίνεσαι ρεντίκολο κάθε στιγμή και ώρα
που όλα τα μασκάρεψες κι όλα τα μασκαρεύεις
Εξω λοιπόν οι λύπες, έξω κακή καρδιά
και πάλι Καρναβάλι ανοίγει βρε παιδιά. "

"...Η βασίλισσα του λαϊκού καρναβαλιού ήταν η Γκαμήλα. Την έφτιαχναν στις αυλές 
του Ψυρρή με λίγα σανίδια, λίγες προβιές, παλιά χαλιά, μια μασέλα αλόγου και 
πολλή φαντασία. Οι γαβριάδες της γειτονιάς χωνόντουσαν,μικροί σατανάδες, 
από κάτω της και τη ζωντάνευαν, τη χόρευαν, την έτρεχαν, την έκαναν 
ν' αρπάζει καπέλα, πορτοφόλι,κουλούρια, ακόμη και να δαγκώνει.
Διάσημος Πετραλωνίτης γκαμηλιέρης ήταν τότε ο Βαγγελάρας με τ' όνομα. 
Μα με τα χρόνια τον έφαγε το "ποτήρι " και μια μέρα πέθανε κάτω στα Καρναβάλια.
Ο Τίμος Μωραϊτίνης τότε, που ήταν μέγας θαυμαστής του, του έγραψε αυτόν τον 
επικήδειο
...Κι ο Βαγγελάρας πέθανε. 
Κι οι φίλοι του τον κλάψανε
μ' αληθινό τους δάκρυ
Μουτζούρη τον επήγανε, μουτζούρη τον εθάψανε 
κι εγράψανε στην άκρη
Εδώ κοιμάται ήσυχα ένας μεγάλος φουκαράς
που η δουλειά του ήτανε να είναι μασκαράς.

"...Τα επίσημα καρναβάλια τα διοργάνωνε μια επιτροπή, το λεγόμενο "Κομιτάτο της 
Αποκρηάς", με επικεφαλής το Δήμαρχο. Συγκέντρωνε χρήματα από τους εμπόρους ,
 το Δήμο,τους ταβερναρέους κι έστηνε ξύλινες εξέδρες στην οδό Σταδίου, 
στην οδό Κοραή απ' όπου θα περνούσε η μεγάλη παρέλαση από λουλουδιασμένα 
άρματα, άλλα με αρχαίες παραστάσεις,που έσερναν έξι και οχτώ άλογα, πολλά 
στολισμένα αμάξια με μασκαρεμένες χορωδίες, πλούσιο άρμα με τον Καρνάβαλο,
 άλλο άρμα με τη βασίλισσα της Αποκρηάς, άλλο με το "Πανεπιστήμιο", που
 απ' τη μια μεριά έβγαζαν από το φούρνο νεαρούς φοιτητές κι απ' την άλλη έβγαζαν
 ...τούβλα κι άλλα πλήθη από ομίλους εύθυμων μασκαράδων με συμβολικά σατιρικά
 κοστούμια."

"...Ο πιο μεγάλος συνωστισμός γινότανε στο σταυροδρόμι των οδών Κυδαθηναίων
 και Αδριανού, όπου και το σπίτι του ποιητού Γεωργίου Δροσίνη. 
Πόσο χαιρόμουν τα Καρναβάλια τότε απ' το παράθυρο μου και ποσο θαύμαζα, 
σαν παιδί, την περίφημη παρέλαση του άρματος με την "Αρπαγή της Ωραίας Ελένης"
 που ήτανε ...αρσενικά και φρεσκοξουρισμένη... ιστορούσε ο ποιητής της Ανθισμένης 
Μυγδαλιάς.

Ξέφτισε όμως το Αθηναϊκό καρναβάλι και ύστερα από τις αντάρες του πρώτου
 παγκοσμίου πολέμου, έμεινε ανάμνηση.
Το 1930 ωστόσο, κάποιοι παλιοί Αθηναίοι με τη στήριξη του Ε.Ο.Τ. 
συνέστησαν πάλι ένα Κομιτάτο της Αποκρηάς και το 1931 διοργάνωσαν τις 
αποκρηάτικες γιορτές.
Τότε βραβεύτηκε και το καλύτερο τραγούδι της αποκριάς σε στίχους Στέλιου Χειλαδάκη.
Μέσα στης Πλάκας τα στενά 
και στου Ψυρρή γλέντι αρχινά
κι ανάβει και κορώνει
και στον παλιό καλό σκοπό,
θα γίνει χαλασμός 
θα ξεχαστούν οι πόνοι....
...Η νύχτα απόψε είναι μακριά 
και μέσα στην Αποκρηά
ξανάζησε η Αθήνα!

Οταν πια, με τη δικατορία του Μεταξά, απαγορεύτηκε αυστηρά η μάσκα, 
σταμάτησε οριστικά ο εορτασμός της Αποκριάς".

πίσω στα παλιά...:Εν Αθήναις....η Πλατεία Συντάγματος

Εν Αθήναις....η Πλατεία Συντάγματος




Ωραία φωτογραφία βγαλμένη το 1960....
Φυσικά τα τραπεζάκια έξω...
Εκεί τα ραντεβού για δουλειά και όχι μόνον... για to know as better που λέμε στην καθομιλουμένη νεοελληνική είχαν μια ιδιαίτερη αίγλη...επισημότητα θα έλεγα...
Ευγενέστατοι οι σερβιτόροι με τα λευκά σακάκια-μπλούζες...εξαιρετικό
το σερβίρισμα....εξαίσια η σοκολατίνα...η αμυγδάλου...το σαβαρέν (μπαμπάς)...
αλλά και ο λογαριασμός στην χειρόγραφη απόδειξη στο τσίγκινο πιατάκι
αλλά και το πουρμπουάρ.
Χάζευες τα γκρί ταξί ...τα πειρατικά...τις ουρές στις αφετηρίες με τον συνωστισμό και τον γραφικό τύπο με την σφυρίχτρα που έσπρωχνε τον κόσμο για να χωρέσει παίρνοντας την αμοιβή του από τον ταξιτζή ή τον πειρατή.
Δεν θα αργούσε η Τροχαία με το μεγάλο Αμερικάνικο περιπολικό να έρθει
και να τους οδηγήσει στην Σωκράτους που ήταν τότε η βάση της.
Στην Ξενοφώντος υπήρχαν αεροπορικές εταιρείες και γραφεία ταξειδίων...
Στην Μητροπόλεως ωραία μαγαζιά με καλή πελατεία που δεν ρωτούσε
την τιμή για το γουναρικό...για το κόσμημα....
Οι μαιτρέσες τότε είχαν πέραση και σπάνια μεγαλοεπιχειρηματίας δεν θα είχε
και μαιτρέσα και γκαρσονιέρα στο Κολωνάκι ή δωμάτιο day use στα ακριβά
ξενοδοχεία του Συντάγματος....για "μεσημεριανή ξεκούραση".
Όλα πήγαιναν καλά....ο πλούσιος είχε το παντεσπάνι του και ο φτωχός το μεροκάματό του.
Όλοι κάπου δουλεύανε....με ή χωρίς ασφάλιση και αποδοχές που δύσκολα
εξυπηρετούσαν το νοίκι και το τεφτέρι του μπακάλη.
Η Βουλή στο Σύνταγμα πάντα αγέρωχη στο ίδιο σημείο με τον Άγνωστο Στρατιώτη παρακολουθούσαν τα τεκτενόμενα στην ιστορική Πλατεία με το βαρύγδουπο όνομα.
Η ηρεμία έδωσε την θέση της στην φασαρία....
Το ποτήρι είχε ξεχειλίσει....ο κόσμος βγήκε στους δρόμους....
"...κομμουνιστές είναι ...να ρίξουν την Κυβέρνηση θέλουν..."
Είπαν οι νικητές του εμφυλίου ....
Κολοκύθια τούμπανα....
Λεφτά δεν είχαν για το τεφτέρι του μπακάλη και αυτός τους έκοψε την πίστωση.
Και βγήκαν στους δρόμους και φωνάζανε και πλακωθήκανε με την αστυνομία
και φάγανε και δώσανε ξύλο και μέσα τους πήγαν και τουμπάρανε
τα τρόλεϋ και τα λεωφορεία στο Σύνταγμα και...η συνέχεια γνωστή.
Βγήκαν τα τάνκς και παρκάρανε στο Σύνταγμα και οι τρείς καμπαλέρος
έβγαλαν διάγγελμα ότι αναλαμβάνουν την διακυβέρνηση της Χώρας
και μετατρέπουν την Βουλή σε μουσειακό χώρο...μέχρι νεωτέρας.
Σαστισμένος ο κοσμάκης είδε όρθια πάλι τα τρόλεϋ και δεν αντέδρασε...
Άλλοι έλεγαν ...ο λοχίας θα μας σώσει πόσο μάλλον που ήταν και συνταγματάρχης...άλλοι είπαν ...αλλοίμονο δικτακτορία έχουμε.
Αποτέλεσμα...ο ασθενής μπήκε για εφτά χρόνια στον γύψο και για να μπορέσει
να ξανασταθεί όρθιος είδε και έπαθε.
Ευτυχώς έφυγαν και τα τάνκς ήρθε ξανά η πολυπόθητη Δημοκρατία
σκέτη χωρίς το στέμμα και αναπτερώθηκε το ηθικό μας.
Η Πλατεία Συντάγματος έγινε λαϊκότερη...έδιωξε και τα τραπεζάκια και τα ακριβά
ζαχαροπλαστεία ...δέχτηκε τα μαζικής λαϊκής εστίασης με τα χάρτινα σερβίτσια...
έκλεισαν και τα ακριβά μαγαζιά.
Η Βουλή επαναλειτούργησε και δέχτηκε με χαρά τους εκλεκτούς του Λαού.
Οι υπουργοί και τα εξαπτέρυγά τους εργάστηκαν σκληρά για το καλό μας
και εμείς ενθουσιαστήκαμε.
Και να οι διορισμοί...και να τα δάνεια με μεσολάβηση γραφείων πολιτικών
εκλεγμένων με σταυρό...
Όλοι αυτοί όμως που εργάστηκαν για το καλό μας ήταν σωστό να αμείβονται
με τον ψωρομισθό του βουλευτή;
Όχι βέβαια και το αποτέλεσμα γνωστό...
Η λέξη μίζα παλιά ήταν γνωστή στους αυτοκινητιστές...στη συνέχεια 
έγινε συνώνυμη του πολιτικού.
Και φάγανε...και φάγανε...και φάγανε...
Συμπέρασμα.....μας πήρε ο διάολος και μας σήκωσε και μας πέταξε
με την βοήθεια τζακάτου πρωθυπουργού στο στόμα του δράκου.
Η Πλατεία Συντάγματος στην συνέχεια βαφτίστηκε Πλατεία Αγανακτισμένων...
Αστέγων....Χρηστών...
Πληγωμένη...ξεδοντιασμένη...βρώμικη...
Ξανά στους δρόμους ο κοσμάκης...μάχες σώμα με σώμα  ...
πόσες φορές της ξήλωσαν τα μάρμαρα για πολεμοφόδια ούτε αυτή  ξέρει.
Σε αυτήν στις ημέρες μας κρεμάστηκε και ο φαρμακοποιός διαμαρτυρόμενος
για την Μνημονιακή Κατοχή.
Τα είδε όλα η Πλατεία Συντάγματος;
Δεν νομίζω....

πίσω στα παλιά

Σάββατο 15 Φεβρουαρίου 2014

Η ιστορία του αθηναϊκού τράμ





Τα πρώτα τραμ έκαναν την εμφάνισή τους στους δρόμους της Αθήνας το 1882. Ήταν ελαφρά οχήματα, κλειστά το χειμώνα με 16 θέσεις και ανοιχτά το καλοκαίρι με 20 θέσεις, τα οποία έλκονταν από τρία άλογα. Τα 800, συνολικώς, άλογα ήταν μικρασιάτικα, μικρόσωμα και νευρώδη, αλλά κατάλληλα για τις επικλινείς οδούς της Αθήνας και τις συνεχείς στάσεις.
Αυτές οι πρώτες γραμμές συνέδεσαν το κέντρο της Αθήνας με τα τότε προάστια, δηλαδή τα Πατήσια, τους Αμπελοκήπους και την Κολοκυνθού, καθώς και την Πλατεία Ομονοίας με το Σύνταγμα, το Γκάζι και τον Κεραμικό Δίπυλο, ενώ αργότερα, το 1902, εξυπηρέτησαν τις οδούς Ιπποκράτους, Μητροπόλεως και Αχαρνών.
Το ατμήλατο τραμ του Φαλήρου ξεκίνησε να λειτουργεί το 1887. Με αφετηρία μπροστά στην Ακαδημία Αθηνών, διέσχιζε τις λεωφόρους Πανεπιστημίου, Αμαλίας και Θησέως, έφτανε στις Τζιτζιφιές, κι από εκεί, μέσω της παραλιακής λεωφόρου, κατέληγε στο Φάληρο, όπου υπήρχαν τότε παραθαλάσσια κέντρα αναψυχής και θαλάσσια λουτρά.
Στις 30 Οκτωβρίου του 1908 κυκλοφόρησαν τα πρώτα ηλεκτρικά τραμ, τα οποία επρόκειτο να αντικαταστήσουν σταδιακώς τα ιππήλατα. Τα επόμενα δύο χρόνια, το δίκτυο του τραμ απέκτησε 257 οχήματα -150 κινητήρια και 107 ρυμουλκούμενα- μαζί με τα παλιά, που επαναχρησιμοποιήθηκαν ως ρυμουλκούμενα.
Τα βαγόνια ήταν βελγικής κατασκευής, κλειστά, με ηλεκτροφωτισμό και πρωτοποριακώς τοποθετημένα αναπαυτικά καθίσματα, με πρόβλεψη για 16 θέσεις καθήμενων και 14 ορθίων, με δύο κινητήρες ιδανικούς για τις κλίσεις των αθηναϊκών γραμμών και με μπεζ χρωματισμό. Τόση ήταν η εντύπωση που προξένησαν τα νέα τραμ στους Αθηναίους, ώστε πολλοί ταξίδευαν ως το τέρμα και επέστρεφαν, χωρίς άλλο σκοπό, μόνο και μόνο για να απολαύσουν την άνεση της διαδρομής, η οποία άλλωστε δεν κόστιζε παρά μια δεκάρα.
Το 1939 εκποιείται μεγάλος αριθμός ρυμουλκούμενων οχημάτων βελγικής κατασκευής, ενώ όλα τα εν χρήσει τροχιοδρομικά οχήματα ανακαινίζονται και το χρώμα τους γίνεται βαθύ πράσινο, εξ ου και η ονομασία «πράσινα». Την επόμενη χρονιά παραλαμβάνονται τα 60 μεγάλα, σύγχρονα τροχιοδρομικά οχήματα που προέβλεπε η συμπληρωματική σύμβαση που είχε συνάψει το Ελληνικό Δημόσιο το 1937. Τα νέα οχήματα, γνωστά ως «κίτρινα», λόγω του χρώματός τους, είχαν κατασκευασθεί από την ιταλική κοινοπραξία ΟΜ/CGE/Breda του Μιλάνου και ξεχώριζαν για τον αεροδυναμικό σχεδιασμό τους, που είχε ως πρότυπο τα τραμ του Μιλάνου.
Στις 28 Οκτωβρίου 1940, οι τροχιόδρομοι της Αθήνας συμμετέχουν στην επιστράτευση. Είναι κλασικές πλέον οι εικόνες των υπερφορτωμένων τραμ με τους ενθουσιώδεις επίστρατους που έσπευδαν να παρουσιαστούν και να φύγουν για το μέτωπο.
Μετά την Κατοχή αρχίζει η φθίνουσα πορεία των τραμ της Αθήνας, με την κατάργηση ορισμένων γραμμών. Η πραγματική, όμως, κατάργηση συμπίπτει με το θεαματικό ξήλωμα των σιδηροτροχιών στον κόμβο των Χαυτείων, από συνεργεία του Υπουργείου Δημοσίων Έργων, τις πρώτες πρωινές ώρες της 16ης Νοεμβρίου 1953, και τον επακόλουθο παροπλισμό των γραμμών Πατησίων - Αμπελοκήπων και Κυψέλης - Παγκρατίου.
Το τελευταίο κουδούνισμα από καμπανάκι αθηναϊκού τραμ ακούστηκε έξω από το αμαξοστάσιο της Αγίας Τριάδας Κεραμικού, τα μεσάνυχτα της 15ης προς 16η Οκτωβρίου του 1960. Τα τραμ, πράσινα ή κίτρινα, που στα 52 χρόνια της ζωής τους διακίνησαν κάπου 3 δισεκατομμύρια άτομα, δεν επρόκειτο να ξαναδούν τους δρόμους της Αθήνας.
Παρέμενε, ωστόσο, η γραμμή του τραμ του Περάματος. Στις 4 Απριλίου 1977, Μεγάλη Δευτέρα απόγευμα, το τραμ του Περάματος, προερχόμενο από το Πέραμα και κατευθυνόμενο στον Πειραιά, στολισμένο με λουλούδια και πανό, κάνει το τελευταίο του δρομολόγιο. Φτάνει στην πλατεία Λουδοβίκου του Πειραιά, έξω από το σταθμό του Ηλεκτρικού. Οι επιβάτες κατεβαίνουν. Ο οδηγός Γιάννης Κωστόπουλος χτυπάει για τελευταία φορά το καμπανάκι και οδηγεί το όχημα 77 στο αμαξοστάσιο της οδού Κόνωνος. Εκείνη τη στιγμή γράφτηκε ο επίλογος της μεγάλης ιστορίας των Ελληνικών τραμ, ή, όπως τουλάχιστον θέλουμε να ελπίζουμε, ο επίλογος της πρώτης περιόδου του ελληνικού τραμ.
44 χρόνια αργότερα, το τραμ επέστρεψε στους δρόμους της πρωτεύουσας, πλήρως εκσυγχρονισμένο. Ξεκίνησε τη λειτουργία του στις 19 Ιουλίου 2004, ενόψει και των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας.


πηγή

Η νυχτερινή Αθήνα μιας άλλης εποχής: Τα θρυλικότερα κέντρα διασκέδασης

Η νυχτερινή Αθήνα μιας άλλης εποχής: Τα θρυλικότερα κέντρα διασκέδασης
Η νυχτερινή Αθήνα μιας άλλης εποχής: Τα θρυλικότερα κέντρα διασκέδασηςΠάμε πίσω σε μια γοητευτική διαδρομή, γύρω στα '60-'70. Η Αθήνα γλεντά σε στέκια που χωρούν από τον Ωνάση έως και τον Γιώργο Παπαδόπουλο. Τα ονόματα των νυχτερινών κέντρων της εποχής μένουν ως σήμερα γνωστά, μιας και οι πλέον καταξιωμένοι "θρύλοι" του ελληνικού πενταγράμμου -και όχι μόνον- τραγούδησαν τα αναλλοίωτα στους καιρούς τραγούδια τους. Πίσω, όμως, από το όνομα κάθε μαγαζιού, των καλλιτεχνών που πρωταγωνίστησαν  και όλες τις πενιές που ακούστηκαν, κρύβονται παρασκήνια όπως μας λέει ο Δημήτρης Τζουβαράς στο αφιέρωμά του για τοhit-channel.comΗ "Νεράιδα", το "Παλατάκι", ο "Τζίμης ο Χονδρός"...Ο Ζαμπέτας, ο Παπαιωάννου, ο Πάριος...Ξεκινάμε…Η



Σπηλιά του Παρασκευά





Το πιο ιδιαίτερο κέντρο από όλα, γιατί ήταν κυριολεκτικά εντός ενός σπηλαίου! Βρισκόταν στην Καστέλλα, στη σημερινή πλαζ Βοτσαλάκια ή αλλιώς παραλία του Παρασκευά. Η επίσημη ονομασία του εν λόγω σπηλαίου είναι «Σηράγγιο» και πρόκειται για μία υπόγεια δίοδο, πλούσια σε τοιχογραφίες, που κατασκευάστηκε κατά τους προϊστορικούς χρόνους από το λαό των Μινύων.
Η ύπαρξή του ανακαλύφθηκε το 1897 και οι μελέτες έδειξαν ότι στο χώρο προϋπήρχε αρχαίο ιερό.
Και κάπου εδώ μπαίνει στην ιστορία μας το… ελληνικό δαιμόνιο! Τη δεκαετία του 1920 εγκαταστάθηκε για πρώτη φορά εντός του Σηραγγίου κοσμική ταβέρνα, η «Σπηλιά του Λαλαούνη». Αρκετά χρόνια αργότερα, τη δεκαετία του 1960, ο χώρος μετατράπηκε σε κοσμικό κέντρο παίρνοντας το όνομα του νέου «ιδιοκτήτη» της.
Η «Σπηλιά του Παρασκευά» είναι πλέον γεγονός και σε αυτήν ο Μανώλης Χιώτης με τη Μαίρη Λίντα έδιναν κάθε βράδυ τη δική τους μοναδική παράσταση.
Η «Σπηλιά» δε θα μπορούσε να γίνει κάτι λιγότερο από το λεγόμενο «talk of the town». Η κορυφαία της στιγμή ήταν αναμφισβήτητα το μεγάλο γλέντι που έγινε ένα βράδυ του 1961 από τονΑριστοτέλη Ωνάση, τη Μαρία Κάλλας, τον Πρίγκιπα Ρενιέ του Μονακό και τη μοναδική ηθοποιό – σύζυγο του Ρενιέ- Γκρέις Κέλλυ.
Το πριγκιπικό ζεύγος του Μονακό εκείνη την περίοδο ήταν καλεσμένο του Έλληνα μεγιστάνα και της ντίβα της όπερας στη χώρα. Όλα άρχισαν όταν ένα βράδυ η Πριγκίπισσα Κέλλυ εξέφρασε την επιθυμία της να γνωρίσει από κοντά την ελληνική διασκέδαση. Φυσικά κανένας δεν της χάλασε το χατίρι και έφυγαν όλοι για το πιο πολυσυζητημένο μέρος της εποχής, τη «Σπηλιά του Παρασκευά».
Τι έγινε εκείνη τη βραδιά; Πέρα του ότι ο λογαριασμός ήταν τεράστιος, Γκρέις Κέλλυ και Μανώλης Χιώτης κατέληξαν να συνομιλούν για το μπουζούκι με μεταφράστρια τη Μαρία Κάλλας!
Τη λειτουργία του κέντρου διέκοψε το 1968 ο τότε δήμαρχος του Πειραιά, διορισμένος από τη Χούντα των Συνταγματαρχών, Αριστείδης Σκυλίτσης. Σήμερα το μόνο που θα βρείτε εκεί είναι κάγκελα να περιφράζουν την είσοδο και φυσικά απορρίμματα…
Παλατάκι
Μπορεί το μαγαζί να λειτούργησε μόνο 4 χρόνια (1966 – 1970), αλλά κατά τα έτη αυτά το «Παλατάκι» πρόλαβε να γίνει ένα από τα γνωστότερα κέντρα της εποχής. Βρισκόταν στη Λεωφόρου Συγγρού. Εκεί ο Γιώργος Ζαμπέτας έριχνε τις πενιές του και τα πιάτα έσπαγαν στο πόδια του σωρηδόν.
 Στο τραγούδι πάντα δίπλα του η μούσα του, η Μανταλένα. Μαζί τους έκανε τις πρώτες εμφανίσεις τους και ο Δημήτρης Μητροπάνος σε ηλικία μόλις 20 χρονών.
Το 1970 το «Παλατάκι» μετονομάζεται σε «Ζορμπάς» και το 1974 το αναλαμβάνει νέος ιδιοκτήτης,
 ο οποίος συνεχίζει να το λειτουργεί ως σήμερα, εκεί στον αριθμό 230 της Λεωφόρου Συγγρού, ως κρητικό νυχτερινό κέντρο.
Νεράιδα
Η «Νεράιδα» βρισκόταν στην παραλιακή, στο ύψος του Αλίμου, απέναντι ακριβώς από το Συμμαχικό Στρατιωτικό Νεκροταφείο.
Τις μεγαλύτερες δόξες της τις γνώρισε στα μέσα του ΄70 φιλοξενώντας στη σκηνή της τη Βίκυ Μοσχολιού με το Γιώργο Κατσαρό. Στις αρχές εκείνης της δεκαετίας πραγματοποίησε στον ίδιο χώρο τις πρώτες εμφανίσεις του και ο Γιάννης Πάριος.
Εκεί μάλιστα μπήκε και τέλος στο έθιμο πλέον, του σπασίματος των πιάτων. Η ιστορία έχει ως εξής: Επί της περιόδου της δικτατορίας του ο Γεώργιος Παπαδόπουλος με τη συνοδεία συνεργατών του επισκέφθηκε ένα βράδυ τη Νεράιδα για να διασκεδάσει. Όλο το μαγαζί πάγωσε φυσικά με την παρουσία του και αφού αλλάχθηκε μέχρι και το ρεπερτόριο του προγράμματος όλα κύλησαν ομαλώς. Όλα; Μέχρι τη στιγμή που κάποιος… θερμόαιμος πελάτης έσπασε ένα πιάτο! Ο δικτάτορας εξοργίστηκε με την παντελή έλλειψη τάξεως και αποχώρησε αμέσως από το μαγαζί. Την επόμενη ημέρα με διάταγμά του το σπάσιμο των πιάτων μπαίνει σε απαγόρευση.
Ένα βραδύ μετά όμως επισκέπτεται τη Νεράιδα ο Αριστοτέλης Ωνάσης και αμφισβητώντας κάθε διαταγή κάνει τη δική του επανάσταση σπάζοντας αμέριμνος ό,τι πιάτο υπήρχε…
Τη δεκαετία του ΄90 διαχωρίστηκε στη «μικρή» και τη «μεγάλη» Νεράιδα, με την πρώτη να συνεχίζει τη λειτουργία της ως κέντρο διασκέδασης και η δεύτερη να διαμορφώνεται σε club.
Από το 2003 η λεγόμενη «μικρή Νεράιδα» έχει μετατραπεί σε γνωστό bar restaurant , ενώ ο χώρος της μεγάλης στεγάζει το νυχτερινό κέντρο «Θέα», με την επιγραφή «Νεράιδα» να συνεχίζει να διατηρείται έως σήμερα στο πλαϊνό μέρος του κέντρου (επί της Λ.Ποσειδώνος).
                                                        Quinta
Πρόκειται ουσιαστικά για το πρώτο club, κοντά στη σημερινή έννοια του όρου, που λειτούργησε στην Αθήνα. Βρισκόταν στην Κυψέλη, στη Φωκίωνος Νέγρη και στον αριθμό 82 και δημιούργησε μία high class φήμη στο σημερινό πεζόδρομο της περιοχής.
Ο ιδιοκτήτης της, ο Μπάμπης Μουτσάτσος, ήταν παίκτης του water polo στην ομάδα του Ολυμπιακού Πειραιώς. Μαζί με άλλους δύο αθλητές, τον ποδοσφαιριστή Μίμη Στεφανάκο και το μπασκετμπολίστα Κώστα Μουρούζη πήραν την απόφαση να δημιουργήσουν ένα νέο κοσμικό κέντρο στην πόλη. Ο χώρος βρέθηκε, όμως οι Στεφανάκος και Μουρούζης εγκατέλειψαν το εγχείρημα και έτσι ο Μουτσάτσος, μόνος του, εγκαινιάζει την Quinta στη Φωκίωνος Νέγρη το 1959.
Σε χρόνο «dt» το μαγαζί έγινε το κέντρο συνάντησης όλου του ελληνικού jet set και όχι μόνο. Εκλεκτός θαμώνας (και εδώ) ήταν ο Αριστοτέλης Ωνάσης, το παρών έδινε και η Αλίκη Βουγιουκλάκη με το Δημήτρη Παπαμιχαήλ, η Τζένη Καρέζη και πολλοί άλλοι. Ο χώρος φιλοξένησε και φημισμένους ξένους πελάτες όπως ο Ομάρ Σαρίφ και στη σκηνή του πασίγνωστα ονόματα της διεθνούς μουσικής σκηνής σαν το Λούτσιο Ντάλλα. Στο πιο in στέκι της Αθήνας γύρισαν σκηνές τους και πολλές κινηματογραφικές ταινίες.
Το 1963 ήταν η χρονιά που βρέθηκε στην Αθήνα και η Ρίτα Κάντιλλακ, παγκοσμίως διάσημη στριπτιζέζ – ηθοποιός, και κατά τον καιρό της διαμονής της στην πρωτεύουσα επισκέφθηκε την Quinta, όπου γνώρισε το Μουτσάτσο. Ο τελευταίος, λάτρης του ωραίου φύλου, δεν της αντιστάθηκε και έτσι η Κάντιλακ λίγα χρονιά μετά τον πήρε μαζί της στο Παρίσι όπου και παντρεύτηκαν.
Η Quinta έκανε και την πρωτοτυπία της μεταφοράς κατά τους καλοκαιρινούς μήνες από το κέντρο στην παραλιακή και έτσι το θέρος εγκαθίστατο στο τουριστικό περίπτερο «Ζέρβας» στη Γλυφάδα.
Σήμερα στην Φωκίωνος Νέγρη έχει μείνει μόνο ο 80χρονος πλέον ιδιοκτήτης της να θυμίζει με τις ιστορίες του την αίγλη μιας άλλης εποχής.
Άλλα φημισμένα νυχτερινά κέντρα της εποχής ήταν τα:«Φαληρικόν» : Στις Τζιτζιφιές. Επί μία εικοσιπενταετία άνηκε στο Γιώργο Μαργωμένο και εκεί έγινε για πρώτη φορά η σύμπραξη Τσιτσάνη – Παπαϊωάννου.
«Καλαματιανού»: Επίσης στις Τζιτζιφιές, απέναντι από το «Φαληρικόν». Ξεκίνησε με το δίδυμο Βαμβακάρη – Παπαϊωάννου. Μετά τη δολοφονία του ιδιοκτήτη του Βασίλη Καλαματιανού το 1951 πέρασε στα χέρια του Βασίλη Χειλά της «Τριάνας».
«Τζίμης ο Χονδρός»: Κοσμική ταβέρνα στον αριθμό 77 της Λεωφόρου Αχαρνών, στο ύψος της Πλατείας Βικτωρίας. Εκεί η Σεβαστή Παπαδοπούλου παίρνει το ψευδώνυμο Σεβάς Χανούμ και γράφει ιστορία. Θρυλική ήταν και η συνεργασία Τσιτσάνη – Μαρίκας Νίνου.
«Μαντουμπάλα»: Ονομασμένη από το ομώνυμο τραγούδι των 96.000 πωλήσεων δίσκων μέσα σε μία χρονιά του Στέλιου Καζαντζίδη. Βρισκόταν στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας. Εννοείται ότι ο «Στελλάρας» ήταν ο πρώτος που εμφανίστηκε στο μαγαζί. Δεκαετίες αργότερα ο ίδιος πραγματοποίησε εκεί τις τελευταίες του ζωντανές εμφανίσεις.
Κάπως έτσι ολοκληρώνεται το ταξίδι στο χρόνο με τη σειρά αφιερωμάτων «Η νυχτερινή Αθήνα μιας άλλης εποχής». Μέσω τεσσάρων διαδοχικών θεμάτων γνωρίσαμε τις συνήθειες των Αθηναίων στη διασκέδαση, τα ήθη, τα έθιμα και τα γνωστότερα νυχτερινά κέντρα της εποχής. Ένα μαγευτικό και πρωτίστως νοσταλγικό ταξίδι.
Μπορεί η σειρά «Η νυχτερινή Αθήνα μιας άλλης εποχής» να έλαβε τέλος, όμως στο απώτερο μέλλον να είστε ότι θα ακολουθήσουν και άλλα «ταξίδια» σε εκείνες τις δεκαετίες και τους μουσικούς πρωταγωνιστές τους.
πηγή

Πλάκα: Το ήξερες ότι..

http://pisostapalia.blogspot.gr/2014/02/blog-post_6497.html

- Στην Πλάκα γεννήθηκε η τυπική ελληνική ταβέρνα;
- H Πλάκα είναι γνωστή και ως η γειτονιά των Θεών γιατί ακριβώς από πάνω της δεσπόζει
 ο ιερός βράχος της Ακρόπολης;
- Πολλές ελληνικές ταινίες έχουν γυριστεί στην Πλάκα; H πιο σημαντική είναι η θρυλική Στέλλα του Μιχάλη Κακογιάννη με τους Μελίνα Μερκούρη και Γιώργο Φούντα. Άλλες είναι
Οι Φτωχοδιάβολοι του Τζων Κρίστιαν με τον Θανάση Βέγγο, η Μαγική Πόλη του Νίκου Κούνδουρου με τον Γιώργο Φούντα και το Ψηλά τα Χέρια Χίτλερ του Ροβήρου Μανθούλη με τους Θανάση Βέγγο και Βασίλη Διαμαντόπουλο.
- Η Πλάκα αποτελεί το επίκεντρο των εορτασμών της Αποκριάς στην Αθήνα; Χιλιάδες μεταμφιεσμένοι περιφέρονται ανέμελα στα στενάκια της, ενώ οι δρόμοι της γεμίζουν με σερπαντίνες και κομφετί. Βεβαίως, τα τελευταία χρόνια τα πειράγματα με τα ρόπαλα είναι κάπως ενοχλητικά!
- Τη δεκαετία του '60 ξεκίνησαν από εδώ οι πιο γνωστές μπουάτ, όπως οι Εσπερίδες
 και η Απανεμιά, με πολλούς συνθέτες και τραγουδιστές της εποχής να δημιουργούν ένα νέο στυλ διασκέδασης εμπνευσμένο από το μουσικό ρεύμα στη Γαλλία και Ιταλία; Σήμερα λειτουργεί μόνο η Απανεμιά και ο Ζυγός.
- Ταο όνομα Πλάκα προκύπτει από το πλάκου Αθήνα=παλιά Αθήνα στ' αρβανίτιτκα;
- Oι κάτοικοι της Πλάκας έφυγαν το 1827, όταν ο Κιουταχής κατέλαβε την Αθήνα, και επέστρεψαν στις 3 Φεβρουαρίου 1830 -ημέρα που υπογράφτηκε τα Πρωτόκολλα του Λονδίνου για την ανεξαρτησία της Ελλάδας.
- Το πρώτο σχέδιο της νέας πόλης, που συντάχθηκε από τους Σταμάτη Κλεάνθη και Eduart Schaubert το 1833, πρότεινε τη μετατροπή των περιοχών της Πλάκας -Αναφιώτικα, Βλασαρού, Κεραμεικό, μέρος του Κολωνού κ.ά.- σ' έναν εκτεταμένο αρχαιολογικό χώρο; Ωστόσο, δεν εφαρμόστηκε ποτέ.
- Τα Αναφιώτικα πήραν το όνομά τους από Αναφιώτες οικοδόμους που έφτασαν στην Αθήνα τη δεκαετία του 1840 για να χτίσουν τα ανάκτορα του Όθωνα; Δεν είναι, λοιπόν, καθόλου τυχαίο ότι η μικρή γειτονιά, στη βορειοανατολική πλευρά του βράχου της Ακρόπολης, παραπέμπει σε Κυκλαδονήσι.
- Τα κτίσματα της Πλάκας, μεταπολεμικά, κρίθηκαν διατηρητέα στο σύνολό τους; Το αποτέλεσμα ήταν η περιοχή σήμερα να συνιστά τη μοναδική συνοικία της Αθήνας που μπορεί κάποιος να δει σε τέτοια έκταση την πόλη όπως ήταν πριν 100 χρόνια.
- Τα αρχαιολογικά ευρήματα στην Πλάκα καταδεικνύουν μία ιστορική και πολιτισμική πορεία 6.000 ετών;
- Στην οδό Θόλου βρίσκεται το πρώτο πανεπιστήμιο της Ελλάδας; Είναι το Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών που πήρε το όνομά του από τον πρώτο κυβερνήτη της χώρας, Ιωάννη Καποδίστρια, και ιδρύθηκε το 1837. Σήμερα φιλοξενεί το Μουσείο Ιστορίας του Πανεπιστημίου Αθηνών.
- Στην Πλάκα διατηρούνται πολλές βυζαντινές και μεταβυζαντινές εκκλησίες; Ανάμεσά τους το Μετόχι του Πανάγιου Τάφου, ο Άγιος Νικόλαος Ραγκαβάς του 11ου αι. -αμφότερα στα Αναφιώτικα- και ο ναός του Σωτήρα Λυκοδήμου στην οδό Φιλελλήλων, γνωστή ως Ρώσικη Εκκλησία, που κτίστηκε το 1031 και είναι το μεγαλύτερο μεσαιωνικό οικοδόμημα της Αθήνας.
- Στην οδό Νίκης λειτουργεί το Εβραϊκό Μουσείο; Τα εκθέματα είναι αντικείμενα που έχουν διασωθεί από τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο, κυρίως τεχνουργήματα και έγγραφα του 19ου και του 20ου αιώνα, καθώς και πλήθος θρησκευτικών σκευών και κοσμημάτων.http://www.jewishmuseum.gr
- Το Daphne's, ένα από τα πιο εντυπωσιακά εστιατόρια της περιοχής, ήταν το σκηνικό της ταινίας Ξύπνα Βασίλη;
- Στα σκαλάκια της Λυσίου έχουν πραγματοποιηθεί πολλές από τις παθιασμένες σκηνές της θρυλικής ταινίας Στέλλα με τη Μελίνα Μερκούρη και τον Γιώργο Φούντα; Σήμερα, ακριβώς σε εκείνο το σημείο υπάρχει το γνωστό cafe Μελίνα.
- Στην οικία Σεφέρη, στην Αδριανού, έμενε και ο νομικός, φιλόσοφος, ακαδημαϊκός, ποιητής και πολιτικός Κωνσταντίνος Τσάτσος, που διετέλεσε Πρόεδρος της Δημοκρατίας από το 1975 μέχρι το 1980;

Απόκριες μιας συντροφιάς λογίων στην παλιά Αθήνα

Απόκριες μιας συντροφιάς λογίων στην παλιά Αθήνα

 της Ελίνας Γαληνού
Εκείνος ο χειμώνας του 1913, ήταν εξαιρετικά δύσκολος για τον φιλόλογο Κωνσταντίνο Ζησίου.
 Η αλλαγή της κυβέρνησης, του είχε πάλι κοστίσει τη θέση του στο Δημόσιο Σχολείο όπου δίδασκε
 Ελληνικά και Ιστορία.
Αν οι μισθοί των καθηγητών Μέσης Εκπαίδευσης τότε λόγω της πενιχρότητάς τους, απλώς
 εξασφάλιζαν έναν φτωχικό βίο στους διδάσκοντες, η παντελής έλλειψή τους, είναι ευνόητο τι σήμαινε γι΄αυτούς. Ηταν αναγκασμένοι να περάσουν με τις ελάχιστες οικονομίες που είχαν και κάποια ιδιαίτερα μαθήματα, τα οποία τότε δεν ήταν και τόσο εύκολο να βρεθούν. Ετσι, ο Κωστάκης Ζησίου εκείνον τον παγωμένο Φεβρουάριο, την έβγαζε "σπαρτιάτικα".
Παράδειγμα ενδεικτικό της κατάσταστής του, αποτελεί ένα περιστατικό που έχει καταγραφεί στις 
οικογενειακές αναμνήσεις των στενών συγγενών του και συγκεκριμένα, της ανηψιάς του η οποία
 τον λάτρευε και τον είχε πάντα έννοια. Ενα βράδι Παρασκευής-ήταν η τελευταία Παρασκευή της
 Απόκριας, στο σπίτι της ανηψιάς του μέσα στις ετοιμασίες για το τελευταίο τριήμερο της Απόκριας,
 έφτιαξαν μεταξύ άλλων το πατροπαράδοτο ρυζόγαλο. Ηξεραν ότι ο θείος Κωστάκης, τρελλαινόταν 
γι΄αυτό και κανόνισαν να του στείλουν μια πιατέλα. "Πήγαινέ του το πριν σκοτεινιάσει και πείσε τον
 να διακόψει λιγάκι τα γραψίματα γι΄απόψε γιατί δουλεύει πολύ αυτές τις ημέρες..." είπε η ανηψιά
 σε μια υπηρέτρια. Το κορίτσι πετάχτηκε στον παρακάτω δρόμο με την πιατέλα καλά σκεπασμένη
 και σε λίγο, έφτασε. Η εξώπορτα ήταν μισάνοιχτη-προφανώς το μεγάλο κλειδί ήταν καιρό τώρα
 σκουριασμένο αλλά ο θείος δεν συνήθιζε ν΄ασχολείται με αυτές τις... λεπτομέρειες. "Τι να φοβηθώ
 τους κλέφτες, αφού δεν έχω και τίποτα να μου πάρουν..." έλεγε στους συγγενείς του όταν του
 συνιστούσαν ότι πρέπει να προσέχει περισσότερο τον εαυτό του. Φωνή βοώντος εν τη ερήμω
 τέτοιες συστάσεις για ανθρώπους σαν εκείνον που ζούσαν απορροφημένοι από τα κείμενα αρχαίων 
ελληνικών και τις μελέτες λογίων...."Εσύ Κωστάκη μου, όλον σου τον πλούτο, τον έχεις εδώ μέσα..."
 του έλεγαν οι φίλοι του δείχνοντας τη θέση του μυαλού και κείνος γελούσε "Το κεφάλι μας είναι
 το ασφαλέστερο καταφύγιο του πλούτου μας και το ξέρουμε μόνο εμείς.."
Ομως, το Σαββατόβραδο που ερχόταν, το τελευταίο Σάββατο της Απόκριας, η παρέα λογίων 
φίλων του θα γιόρταζε χωρίς εκείνον. Η οικονομική στενότητα που αντιμετώπιζε, δεν του επέτρεπε να δαπανήσει ούτε ένα δίφραγκο για λίγο κρασάκι στην Πλακιώτικη ταβέρνα που σύχναζαν. 
Ηξερε ότι θα του έλειπαν πολύ οι φίλοι του που θα διασκέδαζαν τραγουδώντας και ανταλλάσσοντας ευφυολογήματα όπως συνήθιζαν, αλλά...Η φτώχεια λένε θέλει καλοπέραση, αλλά όταν λείπουνε
 και οι πενταροδεκάρες, τι να πείς; Δεν του έμενε παρά να προφασιστεί κάποιες οικογενειακές
 υποχρεώσεις για να δικαιολογήσει την απουσία του.
"Αντε Κωστάκη, φύλαξε λίγες ελιές γι΄αύριο και σβήσε το κερί γιατί κοντεύει να σωθεί κι΄αυτό...
Αντε, να περάσουν κι΄αυτές οι μέρες..."μονολογούσε την ώρα που η υπηρέτρια έμπαινε στο δωμάτιο 
για να του δώσει την πιατέλα με το ρυζόγαλο. Το κορίτσι απόρησε μα δεν είπε τίποτα σ΄εκείνον.
 Θα τα έλεγε όμως όλα στην κυρά της γυρίζοντας. Οτι δηλαδή ο θείος Κωστάκης, ο περήφανος
 φιλόλογος, μετρούσε ακόμα και τις ελιές και κανείς δεν το ήξερε!
Η άλλη μέρα όμως θα ξημέρωνε λαμπρή. Η ανηψιά του έστειλε ένα ταψί με παστίτσιο, μια πιατέλα
 ντολμαδάκια και ένα μπουκάλι κρασί για να πάει να γιορτάσει και κείνος την Απόκρια με τους φίλους
 του στην ταβέρνα. Εννοείται ότι μετά απ΄αυτό, η παρέα των λογίων εκείνη τη βραδιά γιόρτασε
 το τελευταίο Σάββατο της Απόκριας καλύτερα από κάθε άλλη χρονιά. Ειδικά ο στενός φίλος του
 Κωστάκη, ο Αριστομένης Προβελέγγιος, έτρωγε το ένα κομμάτι παστίτσιο μετά το άλλο...Στο τέλος,
 ο Ζησίου επενέβη λέγοντας "Φτάνει πια Αριστομενάκη μου, θα σκάσεις. Φτάνει που γλίτωσα εγώ 
από την πείνα, μη χάσουμε εσένα από το πολύ φαί!"  Και γυρίζοντας προς τους άλλους, συνέχισε
"Πάν μέτρον άριστον...Ιδού τα διδάγματα των αρχαίων προγόνων μας, είθε να μας συνοδεύουν εσαεί..."
πηγή