Το μπακάλικο του Μανιάτη

Φθιώτιδος και Πανόρμου γωνία ήταν το παντοπωλείο του Μανιάτη. Ο Βασίλης και ο Νίκος τα δύο αδέλφια. Και μαζί τους ο Κυριάκος. χοντρουλός κοκκινοπρόσωπος η ψυχή του μαγαζιού. Στο υπόγειο του μαγαζιού μια μικρή ταβέρνα. Με λίγα τραπέζια και στο βάθος μια ψησταριά. Τα βράδυα έψηνε μπριζόλες μπιφτέκια κι έβγαζε μεζεδες φετούλα, σαλάτα, σαρδελίτσες, κοπανιστή, κολοκυθάκια και πολλά και διάφορα. Και ρετσίνα. Δική του. Και μπύρα FIX, FIX HELLAS και ALFA.Και τα αφεντικά εκεί και ο Κυριάκος. Όλοι μια μεγάλη παρέα. Ο ένας στον άλλον στην υγειά σου. Αλλά αληθινό στην υγειά σου. Και κάπου κάπου κατέβαινε και ο λαχειοπώλης και ο φιστικάς με τα Αιγίνης και τις χαλβαδόπιτες στη σχολική δερμάτινη τσάντα. Το σπίτι ήταν λίγο πιο πάνω οι τιμές κάτι παραπάνω από καλές. Οπότε γιατι να μην είμαστε κάποιες βραδιές εκεί.

Ο Κυριάκος ήταν είπαμε η ψυχή. Άνθρωπος για όλες τις δουλειές. Και εκεί κατά τις μουστιές, που τον έχανες που τον έβρισκες μέσα σε κάποιο βαρέλι πλαγιασμένο, με μια βούρτσα σκληρή στο χέρι να βουρτσίζει και να καθαρίζει για να τα ετοιμάσει να υποδεχτούν το νέο μούστο που θα ζυμωνόταν σε μια κεχριμπαρένια ρετσίνα. Κι όταν πήγαινα για καν θέλημα στο μπακάλικο, με χαιρέταγε. Καλως τ Αλεκάκι...... Και πήγαινα με το χαρτί στο Βασίλη του τόδινα κι εκείνος ετοίμαζε τα ψώνια. Μου τα έδινε και ξανά πίσω στο σπίτι. Κι ο Κυριάκος μέσα στο βαρέλι να βουρτσίζει......