ο Θείος Αλέκος

Ζούσαμε μαζί με ένα θείο της μάνας μου τον θείο Αλέκο. Κάθόλου τυχαίο που κι εγω λέγομαι Αλέκος. Αυτός ο θείος ήταν μαίτρ σε μεγάλο πολυτελές κέντρο της Αθήνας. Τότε που τα "τζάκια¨ήταν "τζάκια" .! !.. Όχι δήθεν αριστοκράτες..... Γύριζε απ τη δουλειά του κατά τις 4 το πρωϊ. Μόλις το ταξί έστριβε απ την Κεδρηνού προς την Πανόρμου και φαινόντουσαν τα φώτα, γύρω στις 30 40 γάτες παρατάσσονταν πάνω στην μάντρα του σπιτιού. Πανόρμου 57. Μόλις κατέβαινε τον περιτριγύριζαν νιαουρίζοντας, Άνοιγε ένα μεγάλο δέμα με τα περισσεύματα φαγητών απ το μαγαζί το άπλωνε στο χωμάτινο πεζοδρόμιο δίπλα στα σκαλάκια κι έμπαινε στην αυλή. Ανάσταση έκαναν οι γάτες. Από μπον φιλέ μέχρι ότι φανταστείς κανείς. Το πρωί κατέβαινε η γιαγιά και μάζευε το χαρτί. Ούτε ψίχουλο δεν έμενε. Κι αυτό γινόταν κάθε βράδυ και για χρόνια. Έλεγε στο μάγειρα Μάζεψε για τις γάτες... και μάζευε τα πακετάριζε και του τα έδινε. Για τις γάτες..... Μπουρσούκια οι γάτες απ το φαϊ

Μπορεί να ξενίζει κάποιους. Αλλά γιαγια και θείος της μάνας στο ίδιο σπίτι.... Ναι και θεία αδελφή της μάνας μου. Πολλοί νοματαίοι μαζί. Έτσι ήταν. Και ζήσαμε ανθρώπινα και ευτυχισμένα. Χωρίς διχόνοιες, χωρίς φασαρίες με ηρεμία. Απίστευτο κι όμως αληθινό. Άλλες εποχές άλλοι άνθρωποι.. Έφτασα 59 χρονών. Δεν έχω να θυμάμαι ούτε μια στιγμή έντασης από εκείνη τη συγκατοίκηση. Τυχαίο; Δεν νομίζω.