Το παγωτάκι μας

 Οι πιτσιρικάδες γλύφουν ένα παγωτό. Με εντυπωσιακό όνομα συνήθως. Από ψυγεία με γυάλινα συρόμενα καπάκια. Για να βλέπουν τι αγοράζουν. Εγώ θυμήθηκα τα λευκά ογκώδη ψυγεία με τα λαστιχένια μαύρα καπάκια από πάνω που άνοιγαν κι έχωνες το μπράτσο μέσα για να βρείς ξυλάκι στο χάρτινο σακκουλάκι του. Κρέμα….. όχι και ξανά το χέρι μέσα ψαχουλέυοντας. Κακάο…… ούτε. Ξανά μέσα το χέρι πασπάτεμα να δεις αν είναι σκληρό το παγωτό πράγμα που σήμαινε σοκολάτα και τσουπ. Νάτο… Φούσκωμα να ξεκολήσει το σακκουλάκι και ιδού η απόλαυση μπροστά σου..
Ακόμα ακόμα τα λευκά ή αργότερα νικελέ μηχανήματα για να σου γεμίσει η κοπελιά με τη λευκή σα νοσοκόμα ποδιά, το χωνάκι με στριφογυριστή κρέμα, σοκολάτα ή ανάμικτο. Κι όλο έτρεχε στο πλάι κι όλο έγλυφες και πασαλειβόσυνα στα δάχτυλα. Και προ το το τέλος δάγκωνες το

κάτω μέρος και ρούφαγες. Ευτυχώς ακόμα υπάρχουν αυτά τα μηχανήματα και μάλιστα οι πιτσιρικάδες γουστάρουν.
Τα χάρτινα πλισσέ κυπελλάκια Παπασπύρου με το μισό κεράσι και το ξύλινο επίπεδο κουταλάκι , με την κιτρινωπή κρέμα και το χαρτονένιο καπάκι. Μη μου πεί κανείς ότι δεν έγλυφε το μέσα μέρος απ το καπάκι για να απολαύσει ότι είχε κολλημένο από παγωτό επάνω του.