Η ΟΥΠΠΠΑ ΤΗΣ ΜΑΡΩΣ
Θυμάμαι ένα μικρό όμορφο κοριτσάκι πο είχε τα πιο φωτεινά μάτια που έχω δει ποτέ. Με ένα όμορφο λουλουδιαστό φορεματάκι από εκείνα με τη γαζωμένη στα πλάγια ομοιόχρωμη και ομοϋφάσματη ! ! ζώνη, που έδενε σε ένα καλοφτιαγμένο φιόγκο πίσω στη μέση της. Στο χωματόδρομο μπροστά στο σπίτι της είχε αρχίσει το παιχνίδι. Ανέβαινα κι εγώ απ την Πανόρμου. Για να παίξουμε και μαζί της και με άλλα παιδιά. Στη γειτονιά. Γιατί ήταν γειτονιά με όλα τα καλά που έχει μια γειτονιά. Μπορεί να έπαιζε κουτσό μπορεί κάτι άλλο. Μήλα ας πούμε... μηλαρόνια. Το μάτι της μάνας της άγρυπνο. Μην πέσει μη χτυπήσει. Και κοίταγε κι εμάς μη φάμε τα γόνατα μας. Παίζαμε και ιδρώναμε. Και κοκκίνιζαν τα μάγουλα μας και έτρεχε η μύτη μας, έσταζε σταγόνες κι όλο τη ρουφάγαμε σαν μυξιάρικα. Το ίδιο κι ο ιδρώτας πάνω στα άτριχα μάγουλα μας σε αυλάκι απ τα πλάγια των αυτιών μας. Ξεχνιόμασταν.Τι να σκεφτούμε άλλωστε. Και κάποια στιγμή έβλεπα στη γωνία τη μάνα μου. Εδω είσαι και σε ψάχνω; Που να πάω; Nα παίξω ήρθα. Με άφηνε να συνεχίσω.Τι να φοβηθεί. Και ποιόν; Είχε εντοπισθεί το στίγμα μου. Και οι μανάδες οι άλλες ήταν εκεί φρουροί ακοίμητοι.Aρα ανησυχία μηδέν. Στο χωματόδρομο κάναμε τα όνειρα μας στα διαλείματα των παιχνιδιών. Όταν εξουθενωμένοι καθόμασταν στα σκαλιά μιας εξώπορτας ή μπαίναμε σε μια αυλή να πιούμε νερό με τη χούφτα απ τη βρύση. Ανέμελοι, ελεύθεροι, απροβλημάτιστοι. Και μόλις μεσημέριαζε έβγαινε η μάνα της στην εξώπορτα. Γύρναγε η μικρούλα και την κοίταγε ερωτηματικά γιατί ήξερε το κρίσιμο ερώτημα. Τι θα φάς κορίτσι μου; Kι έχω τώρα την εντύπωση ότι επίτηδες ρώταγε η μάνα της γιατί ήξερε ότι με την κλασσική της προφορά και το στυλ της εκείνο το στυλ το ανάμικτο πείσμα και εκνευρισμό θα της απαντούσε μια συγκεκριμένη απάντηση που έφερνε γέλια. Μόλις την ρώταγε λοιπόν, γύρναγε προς το μέρος της σήκωνε το κεφάλι ψηλά, κοίταζε με ένα διαπεραστικό βλέμμα έβαζε τα χέρια στην μέση κι απαντούσε δυνατά και καθαρά και με παρατεταμένο το π Ουππππππππππα. Και να τα γέλια με τη σούπα της Μάρως, ή μάλλον την ούπππππππππππππα της. Τη βλέπω την εικόνα τώρα καθαρή και διαυγή. Όχι σαν όνειρο. Σαν να ήταν μόλις χτες.
Θυμάμαι ένα μικρό όμορφο κοριτσάκι πο είχε τα πιο φωτεινά μάτια που έχω δει ποτέ. Με ένα όμορφο λουλουδιαστό φορεματάκι από εκείνα με τη γαζωμένη στα πλάγια ομοιόχρωμη και ομοϋφάσματη ! ! ζώνη, που έδενε σε ένα καλοφτιαγμένο φιόγκο πίσω στη μέση της. Στο χωματόδρομο μπροστά στο σπίτι της είχε αρχίσει το παιχνίδι. Ανέβαινα κι εγώ απ την Πανόρμου. Για να παίξουμε και μαζί της και με άλλα παιδιά. Στη γειτονιά. Γιατί ήταν γειτονιά με όλα τα καλά που έχει μια γειτονιά. Μπορεί να έπαιζε κουτσό μπορεί κάτι άλλο. Μήλα ας πούμε... μηλαρόνια. Το μάτι της μάνας της άγρυπνο. Μην πέσει μη χτυπήσει. Και κοίταγε κι εμάς μη φάμε τα γόνατα μας. Παίζαμε και ιδρώναμε. Και κοκκίνιζαν τα μάγουλα μας και έτρεχε η μύτη μας, έσταζε σταγόνες κι όλο τη ρουφάγαμε σαν μυξιάρικα. Το ίδιο κι ο ιδρώτας πάνω στα άτριχα μάγουλα μας σε αυλάκι απ τα πλάγια των αυτιών μας. Ξεχνιόμασταν.Τι να σκεφτούμε άλλωστε. Και κάποια στιγμή έβλεπα στη γωνία τη μάνα μου. Εδω είσαι και σε ψάχνω; Που να πάω; Nα παίξω ήρθα. Με άφηνε να συνεχίσω.Τι να φοβηθεί. Και ποιόν; Είχε εντοπισθεί το στίγμα μου. Και οι μανάδες οι άλλες ήταν εκεί φρουροί ακοίμητοι.Aρα ανησυχία μηδέν. Στο χωματόδρομο κάναμε τα όνειρα μας στα διαλείματα των παιχνιδιών. Όταν εξουθενωμένοι καθόμασταν στα σκαλιά μιας εξώπορτας ή μπαίναμε σε μια αυλή να πιούμε νερό με τη χούφτα απ τη βρύση. Ανέμελοι, ελεύθεροι, απροβλημάτιστοι. Και μόλις μεσημέριαζε έβγαινε η μάνα της στην εξώπορτα. Γύρναγε η μικρούλα και την κοίταγε ερωτηματικά γιατί ήξερε το κρίσιμο ερώτημα. Τι θα φάς κορίτσι μου; Kι έχω τώρα την εντύπωση ότι επίτηδες ρώταγε η μάνα της γιατί ήξερε ότι με την κλασσική της προφορά και το στυλ της εκείνο το στυλ το ανάμικτο πείσμα και εκνευρισμό θα της απαντούσε μια συγκεκριμένη απάντηση που έφερνε γέλια. Μόλις την ρώταγε λοιπόν, γύρναγε προς το μέρος της σήκωνε το κεφάλι ψηλά, κοίταζε με ένα διαπεραστικό βλέμμα έβαζε τα χέρια στην μέση κι απαντούσε δυνατά και καθαρά και με παρατεταμένο το π Ουππππππππππα. Και να τα γέλια με τη σούπα της Μάρως, ή μάλλον την ούπππππππππππππα της. Τη βλέπω την εικόνα τώρα καθαρή και διαυγή. Όχι σαν όνειρο. Σαν να ήταν μόλις χτες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου